گلايه‌ها اين روزها از نگاه تبعيض‌آميز مسئولان ورزش كشور بين المپيكي‌ها و پارالمپيكي‌ها بالا گرفته است. نگاه تبعيض‌آميزي كه بايد تغيير كند قبل از آنكه صدمه جبران‌ناپذيري به بدنه ورزش زده و انگيزه‌هاي برخي ورزشكاران را از بين ببرد. همه تبعيض‌هايي كه در ورزش وجود دارد به فوتبال برنمي‌گردد و گاه بين ورزشكاران و قهرمانان گذاشته مي‌شود كه جزئي از افتخارآفرينان جامعه ورزش كشور هستند و موفقيت‌هاي بي‌شماري كسب كرده‌اند، بارها و بارها پرچم ايران را برفراز دنيا به اهتزاز درآورده‌اند اما نگاه متفاوت مسئولان به آنها، نگران‌كننده و تأسف‌برانگيز است. در فاصله اندك باقيمانده به رقابت‌هاي مهم المپيك، ورزشكاران ديگري نيز هستند كه براي ميداني مهم تمرين مي‌كنند اما با محدوديت‌هايي به مراتب بيشتر از المپيكي‌ها. ورزشكاراني كه به فاصله يك ماه از شروع رقابت‌هاي المپيك، در مسابقات پارالمپيك به ميدان مي‌روند تا براي به اهتزاز در آوردن پرچم ايران به مبارزه بپردازند، اما تفاوت زيادي است بين ورزشكاراني كه اواسط مرداد در ريو به ميان مسابقه مي‌روند با آنهايي كه در اواسط شهريور‌ماه مسابقات‌شان برگزار مي‌شود.
ورزشكاراني كه مسابقات آنها اواسط شهريور برگزار مي‌شود، ورزشكاران پارالمپيكي هستند كه با توجه به شرايط خاص جسماني، محدوديت‌هايشان دست و پاگيرتر است و بيشتر به چشم مي‌آيد. ورزشكاراني كه نيازشان به حمايت با توجه به شرايط خاص و متفاوتي كه دارند بيشتر است. هرچند آنها بارها و بارها ثابت كرده‌اند خواستن توانستن است و با نقض عضو و معلوليت نيز مي‌توان براي ايران افتخارآفريني كرد و پرونده پربار و درخشاني نيز در اين راستا دارند. با اين وجود اما نمي‌توان منكر نياز پارالمپيكي‌ها به توجه و حمايت بيشتر مسئولان ورزش كشور بود. هرچند كه به‌رغم شفاف بودن اين نياز، پارالمپيكي‌ها همواره مهجور مانده‌اند. اگرچه تلاش پارالمپيكي‌ها و ورزشكاران معلول و جانباز ايران همواره در عرصه‌هاي ورزشي قابل توجه و افتخار‌آفرين بوده اما توجه به اين افراد هرگز به اندازه‌اي كه بايد نبوده است و اين به تبعيضي برمي‌گردد كه مسئولان ورزش كشور بين ورزشكاران سالم با معلولان و جانبازان مي‌گذارند. آن هم در حالي كه اگر تبعيضي هست، بايد كفه ترازوي آن به سمت معلولان و جانبازان سنگيني كند كه با وجود كمبودها و كاستي‌ها همواره افتخارات قابل توجهي براي ورزش ايران به ارمغان آورده‌اند اما در واقعيت، شرايط كاملاً متفاوت است و تبعيض‌ها همواره به‌گونه‌اي اجحاف‌آميز است در حق ورزشكاران پارالمپيكي كه نه فقط در كسب سهميه كه در كسب مدال و عنوان نيز به مراتب موفق‌تر از المپيكي‌ها ظاهر مي‌شوند اما در مقابل نه در مقوله امكانات و توجه‌ها و حمايت‌ها با المپيكي‌ها قابل مقايسه هستند نه در زمينه كسب پاداش.
تفاوت نگاه مسئولان بين دو قشر ورزش كشور(ورزشكاران جانباز و معلول و ورزشكاران سالم) با اصول و قواعد ورزش كه برپايه پهلواني است همخواني ندارد اما تأسف‌برانگيز‌تر آن است كه در اين راستا هيچ قانوني هم نوشته نشده تا مسئولان را به حمايت بيشتر از ورزشكاران معلول موظف كند. به طوري‌كه اگرچه تاكنون كسب 89 سهميه توسط پارالمپيكي‌ها براي حضور در ريو قطعي شده اما هيچ‌گونه پاداشي براي كسب سهميه اين ورزشكاران در نظر گرفته نشده است و پارالمپيكي‌ها تنها مي‌توانند به اين اميدوار باشند كه در صورت كسب مدال در ريو، پاداش بگيرند كه البته ميزان آن نيز بسته به رنگ مدالي كه مي‌گيرند متفاوت است.
در واقع كسب سهميه پارالمپيك براي ورزشكاراني كه با توجه به محدوديت‌هاي جسمي و امكاناتي مي‌توانند به اين موفقيت مي‌رسند، كمترين سودي از لحاظ مالي ندارد و هيچ‌گونه قانوني در اين راستا تصويب نشده كه مسئولان را موظف به پرداخت پاداش كند و اين بسيار تأسف‌برانگيز است. چراكه مي‌تواند انگيزه‌هاي ورزشكاراني را كه در رقابت‌هاي سنگين با ورزشكاران دنيا موفق به كسب اين موفقيت مي‌شوند از بين ببرد و اين به سود ورزش كشور نيست. خصوصاً در مورد ورزشكاراني كه با توجه به شرايط خاصي كه دارند، نيازمند توجه و حمايت بيشتر هستند تا بتوانند با حفظ روحيه و انگيزه‌هاي خود، توانايي‌هايشان را هرچه بيشتر و بهتر به معرض نمايش بگذارند و اين بي‌توجهي‌ها مي‌تواند بسيار تخريب‌كننده باشد. چه بسا كه بارها نيز شاهد بوده‌ايم همين توجه نكردن يا تبعيض‌هاي مسئولان ورزشي بسياري از ورزشكاران و قهرمانان كشور را از ادامه راه قهرماني بازداشته و نااميدانه مجبور به كنار گذاشتن ورزش قهرماني كرده است.
