هفته گذشته اوضاع و احوال تيم ملي خوب بود و همه فكر مي‌كردند آرامش بر فوتبال، به خصوص فوتبال ملي حكمفرما شده، خيلي‌ها انتظار داشتند با رفتن کفاشيان اوضاع فدراسيون فوتبال کمي سروسامان بگيرد و تغييري در روند مديريت ساختمان خيابان سئول ايجاد شود ولي خيلي زود معلوم شد رئيس جديد نيز دست کمي از رئيس قبلي ندارد و به طور کلي علاقه زيادي به مديريت کفاشيان دارد. اين موضوع را مي‌توان در کشمکش‌هاي لفظي جديدي که بين سرمربي تيم ملي و برخي مسئولان فدراسيون به وجود آمده به وضوح مشاهده کرد. در حالي که با روي کار آمدن مهدي تاج و جلسات فشرده‌اي که بين او و کارلوس کرش برگزار شد براي مدتي کوتاه تصور کرديم شايد ديگر خبري از اختلاف و بگو مگوهاي بي‌ثمر نشود و همه دست‌اندرکاران فوتبال در جهت موفقيت تيم ملي گام بردارند اما يک بار ديگر معلوم شد اساساً نبايد منتظر تغيير و تحول باشيم. تيم ملي براي صعود به جام جهاني روسيه راه دشواري در پيش دارد.
اگر مدعي هستيم در آسيا بهترينيم بايد گرفتن جواز حضور در جام جهاني براي جامعه فوتبال و به ويژه مديريت فدراسيون در اولويت باشد؛ کاري که ساير کشورهاي مدعي فوتبال حرفه‌اي و پيشرفته انجام مي‌دهند و البته اين ادعايشان را در عمل نيز ثابت مي‌کنند. منتها فوتبال ما پر است از ادعاهاي پوچ که هرگز به واقعيت نزديک هم نمي‌شود. تاج تنها چند ساعت از رأي آوردنش مي‌گذشت که حرف از تعامل با سرمربي پرتغالي، رفع کدورت‌هاي قديمي و برطرف کردن مشکلات پرتعداد بر سر راه تيم ملي زد. در صورتي که باز هم خبري از عملي شدن وعده‌ها نشد تا يک بار ديگر کرش خودش پا به ميدان بگذارد و خواسته‌هايش را به زبان بياورد.
تمرين در زميني که چمن مطلوب و استاندارد دارد حق تيم ملي ايران است. اين را قبلاً هم گفته‌ايم و باز هم بر آن تأکيد مي‌کنيم. البته نفر اول فدراسيون نيز در ظاهر اين خواسته را که دائماً از سوي کرش به زبان آورده مي‌شود، حق مسلم تيم ملي مي‌خواند، ولي طبق روال گذشته تغييري در اصل ماجرا ايجاد نشده است. با اينکه ماه‌ها از درخواست اوليه سرمربي براي در اختيار داشتن يک زمين تمرين قابل قبول مي‌گذرد اما در آستانه شروع مسابقات انتخابي جام جهاني اين چالش به قوت خود باقي است و اينگونه که آقايان جبهه‌گيري مي‌کنند هيچ بعيد نيست چالش زمين چمن تا پايان اين مسابقات پابرجا باشد. نکته جالب اينکه تغيير رئيس فدراسيون فوتبال نيز نتوانست پست دبيري را از يکي از مخالفان پروپا قرص سرمربي بگيرد. اسدي کماکان از هر فرصتي بهره مي‌گيرد تا کرش را مورد حمله به اصطلاح تاکتيکي خود قرار دهد. آقاي دبير در روزهايي که رئيسش قصد مصاحبه و پاسخ دادن به انتقادهاي کرش را ندارد متکلم وحده شده و يک‌تنه در مقابل مرد پرتغالي قرار گرفته است. از نظر اين مقام مسئول غر زدن مشکلي را حل نمي‌کند. هرچند که اسدي از گفتن اين جمله اهداف خاص خودش را داشته ولي پر بيراه هم نگفته است.
چراکه غر زدن‌هاي سرمربي تيم ملي به تنهايي فايده‌اي ندارد و فقط حکم تلنگر را دارد براي مديراني که به وظايف خود عمل نمي‌کنند. در حقيقت بايد بگوييم اين فدراسيون فوتبال است که بايد مشکلات را قبل از آنکه بغرنج شوند و سرمربي خارجي را مجبور به انتقاد کنند برطرف کند. اين وظيفه مديران فدراسيون است که به موقع و براساس وظايف مشخص شده خود بر موانع پيش‌رو اشراف داشته باشند و در جهت مرتفع کردن آنها حرکت کنند. از آنجا که در فوتبال ايران هيچ کس سر جاي خودش نيست و روابط بيش از هر چيز در انتخاب مديران اين حوزه دخيل است سرمربي بهترين تيم فوتبال آسيا مجبور است هرچند وقت يک بار وظايف آقايان را به رويشان بياورد و به آنها متذکر شود که فوتبال ملي بايد دغدغه اصلي شان باشد. مشکلات بعضا به حدي زياد مي‌شود که تهديد به استعفا تنها حربه کرش براي گوش به زنگ کردن مسئولان مي‌شود. از طرفي براي مسئولان فدراسيون‌نشين اصلاً قابل هضم نيست که يک مربي تا اين اندازه دنبال گرفتن حق و حقوق تيمش باشد. به همين دليل است که دستياران تاج حالا کاسه داغ‌تر از آش شده و در مقام دفاع از کم‌کاري‌هاي فدراسيون گذشته و حتي فعلي برآمده‌اند.
