آقای رییس‌ جمهور! «جاده» بیاور...

می‌گویند چند روز دیگر به استان کرمان می‌آیی؛ می‌آیی تا مردم نجیبِ استانِ مرا ببینی. آقای رییس‌جمهور! می‌دانم که به روستای من نخواهی آمد؛ یعنی اگر هم بخواهی، بعید است بتوانی! اما... اگر به خانۀ من آمدی، برایم «جاده» بیاور؛ جاده را با خودت به روستای «کِشیت» برسان!

نشانی‌اش؟ نشانی‌اش این است: روستایی که برق ندارد، دکتر ندارد، امکانات بهداشتی و آموزشی ندارد؛ نه، چرا دروغ بگویم؟ مدرسه داریم؛ البته مدرسه که نه! اتاقی کوچک که اسمش را گذاشته‌ایم «دبستان عشایریِ سازندگان فردا»؛ و شب‌ها مشق‌هایش را زیر نور فانوس می‌نویسیم.

راستی آقای رییس‌جمهور! واقعاً ما هم جزو سازندگان فرداییم؟ پس هوای امروزِ ما را داشته باش تا دیگر هیچ‌کس در روستای دورافتاده‌مان، بی‌راه نَمیرد... لطفاً برایم «جاده» بیاور!