در دهه اخير كمدي‌سازي مجالي بوده براي برخي از بسازبفروش‌ها كه با تمركز بر شوخي‌هاي هرزه‌نگارانه و اروتيك به جلب مخاطب بپردازند.
اين بازاري‌سازان درست منطبق بر الگوي نمايش‌هايي موسوم به «تئاتر گلريز» و بي‌توجه به دامنه مخاطب متفاوت آن نوع نمايش و اين ژانر در سينما تا توانستند كوشيدند داستان‌پردازي مبتني بر خلق موقعيت كمدي را فاكتور گرفته و به جايش بر شوخي‌هاي هرزه‌نگارانه تأكيد كنند. البته كه مخاطب نيز خيلي زود دست اين جماعت را خواند و با خالي گذاشتن سالن‌هاي نمايش چنين فيلم‌هايي شرايطي را ايجاد كرد كه اين فرصت‌طلبان رفته رفته به فكر تغيير بيزينس بيفتند. در همه اين سال‌ها اما داشته‌ايم كارگرداناني را كه با تكيه بر اخلاقيات و البته اصول كلاسيك سينماي كمدي فيلم ساخته و تحويل مخاطب مي‌دهند. طبيعي است كه ماندگاري چنين آثاري هم به مراتب بيشتر از توليدات هرزه نگارانه است. از جمله وامداران نگاه اخلاقي و كاملاً پاك در سينماي كمدي يدالله صمدي است؛ كارگرداني كه با همان اولين ساخته‌هايش «مردي كه زياد مي‌دانست» و «اتوبوس» نويد فيلمسازي را مي‌داد كه كمدي برايش يك ابزار است براي تشريح برخي از مهم‌ترين خصيصه‌هاي بشري.
«پدر آن ديگري» تازه‌ترين فيلم صمدي نيز هرچند رويه كمدي‌اش است كه بيشتر به چشم مي‌آيد اما وراي اين كمدي، سخنگويي درباره فن ارتباط برقرار كردن آدميان با يكديگر است كه مهم جلوه مي‌كند. «پدر آن ديگري» از روزه سكوت يك كودك مي‌گويد؛ كودكي كه از بدرفتاري‌هاي پدرش به تنگ آمده و در اين ميان چاره‌اي نمي‌بيند جز تظاهر به گنگ بودن!
اين روزه سكوت هرچند در ابتدا براي مخاطبي كه به انتظار تماشاي يك كمدي است عاملي مي‌شود براي خنديدن اما از جايي به بعد فيلم به اندازه مفرح بودن، تأمل برانگيز هم مي‌شود به خصوص براي والديني كه رفتار مناسبي با فرزندان خويش ندارند. صمدي موقعيت‌هاي اطراف كودك «پدر آن ديگري» را چنان چيده كه پله‌پله مخاطب با شخصيت‌هاي دور وبر اين كودك گنگ- نما آشنا شود. از يك طرف پدر را مي‌بينيم كه كمترين دركي از فن ارتباط گرفتن با پسر نمي‌داند و از آن طرف مادري كه سمبل محبت است اما او نيز در برابر روزه سكوت فرزند سرگردان است. اينجاست كه فرشته نجات در قالب مادربزرگي وارد مي‌شود كه سعي مي‌كند با يكي از زيباترين آموزه‌هاي مذهبي كه صبر است در برابر كودك قرار گيرد. همين توسل به صبر و شكيبايي است كه در نهايت باعث مي‌شود كودك قصه زبان گشوده و مهر سكوت را بشكند. جالب است صمدي كه فيلمنامه‌اش را با اقتباس از يك رمان پرفروش نوشته پرينوش صنيعي نوشته سعي كرده درست شبيه به منبع در اينجا هم بار درام را روي دوش يك كودك بگذارد؛ كودكي كه نابازيگر است اما كارگردان كاركشته فيلم چنان از او بازي مي‌گيرد كه ديدني‌ترين سكانس‌ها را در برابر حرفه‌اي‌هايي چون حسين ياري، هنگامه قاضياني و ثريا قاسمي خلق مي‌كند.
البته كه همراهي اين چهره‌هاي مجرب با بازيگر كودك و ايجاد فضايي بي‌استرس و آرام براي ايفاي نقش او را هم نمي‌توان ناديده گرفت. «پدر آن ديگري» فيلمي پر از موقعيت كميك است و تقريباً هر يك ربع يك بار اتفاق تازه‌اي در فيلم شكل گرفته و موقعيتي خلق مي‌شود كه مخاطب را مي‌خنداند. اين تقسيم‌بندي آگاهانه فيلم و جاري نمودن ماجراهاي مختلف در دل آن باعث مي‌شود نه فقط مخاطبي كه براي وقت‌گذراني به سينما آمده از تماشاي اثر لذت ببرد كه حتي مخاطبان جدي سينما هم با دقتي كه يك كارگردان در خلق ماجراهاي مختلف اثرش ارائه داده روبه‌رو شوند. مي‌توان حتي يك گام به پيش رفت و گفت «پدر آن ديگري» كلاس درسي است براي تجاري‌سازاني كه به هر دستاويزي چنگ مي‌زنند بلكه پولدار شوند. اين تجاري‌سازان بد نيست به تماشاي «پدر آن ديگري» بنشينند تا هم از راه و رسم اقتباس در سينما سردرآورند و همين كه بياموزند چطور مي‌توان در دل روايتي پاك و بي‌آلودگي به ناهنجاري‌هاي اخلاقي چه در اكت و چه در ديالوگ كمدي خلق كرد.
