اظهارات ايهود باراك در مورد برنامه نظامي حمله به ايران طي سال‌هاي 2010 تا 2012 و لغو آن به دليل مخالفت موشه يعلون و يكي ديگر از وزراي كابينه امنيتي و وتوي امريكا با اعلام عدم پوشش و حمايت از اين طرح نظامي براي حمله به ايران، موجي از واكنش‌هاي خشمگينانه در محيط‌هاي رسمي و رسانه‌اي رژيم صهيونيستي توليد كرده است، به طوري كه برخي رسانه‌ها، اظهارات باراك را «وراجي» و برخي ديگر آن را اثرگذار بر توان بازدارنده رژيم صهيونيستي اعلام كرده‌اند. انتشار اين اظهارات بيان‌كننده گزاره‌هاي مهمي است كه با محيط داخلي و دكترين جنگ‌طلبانه صهيونيست‌ها و در مناسبات خارجي و به ويژه امريكا مرتبط است.
اينكه مناسبات امريكا و رژيم صهيونيستي از ابعاد ويژه و راهبردي برخوردار است،مورد بحث نيست بلكه نشان مي‌دهد بر اساس يك مفروض معروف از ماهيت مناسبات امريكا و رژيم صهيونيستي كارت جنگ افروزي صهيونيست‌ها، بخشي از پازل دكترين نظامي و امنيتي امريكا در راه‌اندازي جنگ‌هاي نيابتي است، همانگونه كه در جنگ 33 روزه شاهد نقش استمرار جنگ در هفته‌هاي دوم تا هفته پنجم توسط امريكا بوديم و در جنگ فعلي يمن كه شش ماه از قتل و جنايت عليه بشريت و ويراني در اين كشور مي‌گذرد، با وجود گسترش قدرت لابي‌هاي صهيونيستي در سراسر جهان و ساختارهاي حاكميتي غربي، شرايط پيچيده در محيط داخلي و بين‌المللي موجب شده تا بنيه همه‌جانبه اين رژيم تا حدي فرسايش يابد كه بدون چتر حمايتي و مديريت راهبردي امريكا و غرب، رژيم صهيونيستي قابليت نقش آفريني و جنگ افروزي ندارد. نماد اين برداشت اين است كه ارتش صهيونيستي در جديد‌ترين برنامه نظامي و مانور‌هاي خود در شمال فلسطين اشغالي و كنار مرز‌هاي لبنان طرح‌هاي تخليه شهرك‌هاي صهيونيست‌نشين در اين مناطق را با سرعت به اجرا مي‌گذارد. اين طرح‌ها به خوبي نشان مي‌دهد صهيونيست‌ها با دريافت اولين شكست راهبردي در سال 2006 در مقابل حزب‌الله ناچارند نسبت به واكنش‌هاي مقاومت و محور مقاومت در مقابل رويكردها و اقدامات آن رژيم، محاسبات خود را بارها مرور كنند.
اين بدان معناست كه اگر امريكايي‌ها طي سال‌هاي 2010 تا 2012 با سه طرح حمله به ايران به دليل آسيب‌ها و خسارت‌ها و هزينه‌هاي خود و رژيم صهيونيستي با طرح اسرائيلي‌ها مخالفت كرده‌اند. نكته مهم‌تر اينكه جهان بايد به خوبي بداند كه ماشين جنگ افروزي امريكا و رژيم صهيونيستي و شركاي منطقه‌اي و ديكتاتور‌هاي عصر حجري آنها، با ادبيات آشكار، از طرح‌هاي نظامي براي حمله به ايران سخن مي‌گويند. اگرچه اين مواضع بسيار تكرار شده غربي و صهيونيستي توسط سازمان‌هاي بين‌المللي مورد توجه قرار نمي‌گيرد ولي قواعد و قوانين بين‌المللي، اين مشروعيت را براي جمهوري اسلامي توليد مي‌كند كه از حق دفاع مشروع در مقابل متجاوز استفاده كرده و توانمندي‌هاي نظامي خود را در سطحي از قدرت پاسخ قرار دهد كه مأيوس‌كننده و بازدارنده باشد. اين حق مشروع مورد تأكيد است كه بهانه‌هاي بازرسي از سوي آژانس و براساس برجام نمي‌تواند به عنوان پركردن پازل اطلاعاتي امريكايي و صهيونيستي مورد استفاده قرار گيرد و ورود به حوزه امنيت ملي و توان نظامي- دفاعي جمهوري اسلامي كه همواره عنصر بازدارنده در مقابل رويكردهاي جنگ‌افروزانه بوده و نقش بازي كرده، ممنوع است و همين اعترافات صهيونيستي و بعضاً امريكايي، نشانه‌هاي خوبي براي بي‌اعتمادي ايران نسبت به رويكردهاي غربي و پافشاري بر حفظ اسرار نظامي- دفاعي در جمهوري اسلامي است.
