قهرماني تيم‌ملي وزنه‌برداري جانبازان و معلولان ايران در آسيا برگ زرين ديگري از ورزش كشورمان را ورق زد. حال آنكه اين قهرماني تنها بخشي از افتخاراتي است كه ورزشكاران جانباز و معلول براي ورزش ايران به ارمغان آورده‌اند. هر كدام از اين افتخارات كه به دست مي‌آيد اين سؤال مطرح مي‌شود كه آيا جانبازان و معلولان به حق واقعي خود در ورزش رسيده‌اند؟
تلاش معلولان براي پيمودن پله‌هاي ترقي ستودني است. در اين ميان ورزش همواره عرصه‌اي است كه تعداد زيادي از آنها توانسته‌اند توانايي‌هاي خود را به اثبات برسانند. اين در حالي است كه در اين جمع جانبازان زيادي نيز حضور فعال دارند. با وجود اين به نظر مي‌رسد توجه كافي به اين قشر زحمتكش نمي‌شود. در سال‌هاي اخير مدال‌هاي رنگارنگ زيادي از سوي ورزشكاران جانباز و معلول به نام كشورمان در ميادين مختلف به دست آمده. بارها و بارها پرچم سه رنگ ايران بالاتر از ساير كشورهاي مدعي در تورنمنت‌هاي ورزشي به اهتزاز درآمده و سرود جمهوري اسلامي طنين‌انداز شده است. اين موفقيت‌ها حاصل تلاش ورزشكاراني است كه با تعصبي مثال زدني با رقبا مبارزه مي‌كنند و براي رسيدن به هدف بدون هيچ انتظاري از جان مايه مي‌گذارند.
اصولاً به بازي‌هاي آسيايي و المپيك كه نزديك مي‌شويم توجه به ورزشكاران مدال‌آور بيشتر مي‌شود، به ويژه ورزشكاراني كه خيال همه از بابت افتخارآفريني شان راحت است. اين شيوه در ورزش كشورمان كاملاً مرسوم است. با اين تفاوت كه همه مي‌دانيم اهميت دادن به ورزشكاراني كه براي سربلندي كشورشان در زمين مسابقه مي‌جنگند، نبايد مقطعي باشد. يك سال ديگر تا شروع پارالمپيك ريو باقي نمانده و بسياري از شانس‌هاي سهميه كاروان ايران به دور از هرگونه هياهو تمرين مي‌كنند، تمرين مي‌كنند به اميد روزي كه با موفقيت‌هايشان همه را متوجه بي‌توجهي‌ها كنند.
سيامند رحمان، قوي‌ترين معلول جهان يك بار ديگر ركوردشكني كرده است؛ ركوردي را ارتقا داده كه پيش از اين هم در دست خودش بود. بي‌رقيب بودن وزنه‌برداران با ايستادن بر سكوي قهرماني قاره كهن باز هم به اثبات رسيد. حتي سايت كميته بين‌المللي پارالمپيك نيز نتوانست به درخشش‌هاي تمام نشدني سيامند اشاره‌اي نكند. در ساير رشته‌ها نيز معلولان با پشتكاري مثال زدني مي‌كوشند تا به اهدافشان برسند؛ تيراندازي، تيروكمان يا دووميداني فرقي نمي‌كند مهم اين است كه با پيراهن ملي ايران به ميدان مي‌روند. در اين ميان نبايد فراموش كرد كه اين قشر در طي كردن پله‌هاي ترقي چه دشواري‌هايي را تحمل مي‌كنند. محدوديت‌هاي حركتي نخستين چالشي است كه معلولان و جانبازان به‌رغم همه كمبودها و مشكلات اجتماعي برآن غلبه كرده‌اند. حال آنكه به دليل همين محدوديت‌ها ورزش حرفه‌اي تنها شغل آنها محسوب مي‌شود. بازنشستگي و خداحافظي از دنياي قهرماني برايشان به معناي خانه‌نشيني محض است. از طرفي بالا بودن هزينه‌ها و ترس از آينده همواره اين ورزشكاران را آزار داده است. فعاليت شبانه‌روزي مسئولان فدراسيون جانبازان و معلولان اگرچه بخشي از مشكلات ورزشكارانشان را حل كرده اما بدون شك اين فدراسيون بدون كمك ساير نهادها و ارگان‌ها نمي‌تواند پاسخگوي دغدغه‌هاي اصلي آنها باشد. در سال‌هاي اخير با وجود آنكه صندوق حمايت از ورزشكاران قول‌هاي مساعدي براي برطرف كردن مشكلات معيشتي جانبازان و معلولان داده است اما پاي درددل بسياري از مدال آوران كه مي‌نشينيم دل پري از عدم رسيدگي‌ها دارند.
فوتبال پردرآمدترين ورزش ايران است، در كشوري كه فوتبالش مدت‌هاست موفقيت چشمگيري نداشته سالانه ميلياردها تومان هزينه برگزاري مسابقاتش مي‌شود. آيا واقعاً زمان آن نرسيده كه اندكي از اين بودجه‌هاي هنگفت به سمت ورزش جانبازان و معلولاني سرازير شود كه علاوه بر درخشش‌هاي مستمر همواره مورد توجه مقام معظم رهبري هم بوده است؟! اينكه چرا بسياري از سرمايه‌گذاران و باشگاهداران علاقه به حضور در اين عرصه ندارند سؤالي است كه متوليان ورزش بايد به آن پاسخ دهند.
