اجراي نمايش «عاشقانه‌هاي ناآرام» كه عنوان گرانقيمت‌ترين نمايش حال حاضر ايران را با خود يدك مي‌كشد، انتقاد‌هاي زيادي را به همراه داشته است، از كارگردانان تئاتر گرفته تا كساني كه بليت گرانقيمت را خريده‌اند و در مقابل چيزي به نام تئاتر نديده‌اند.
به گزارش«جوان»، مريم جلاليان كارگردان نمايش «عاشقانه‌هاي ناآرام» كه تهيه‌كنندگي اين نمايش را نيز برعهده دارد، در اولين تجربه خود به عنوان كارگردان يك تئاتر، اسامي چند بازيگر نام آشنا و پرطرفدار سينما را به عنوان عوامل تئاتر خود اعلام مي‌كند. تئاتري كه در تالار وحدت روي صحنه مي‌رود و قيمت بالاي بليت‌هاي آن اولين شوكي است كه اين نمايش به بدنه تئاتر كشور وارد مي‌كند. اما كساني كه قيمت بالاي اين تئاتر را به جان خريده و آن را ديده‌اند، از اينكه آيا واقعاً تئاتر ديده‌اند يا خير دچار ترديد هستند. اين موضوع را در اظهارنظر‌هاي مخاطبان يكي از سايت‌هاي فروش بليت مي‌توان ديد؛ «ديشب به تماشاي اين نمايش نشستيم. متأسفانه آنقدر متن غيرمتمركز و از هم گسيخته‌اي بود كه به هيچ عنوان نمي‌شد با آن ارتباط برقرار كرد. قرار بود كه سكانس‌هاي آشناي سينما اجرا شود... »، «بدترين چيزي كه مي‌شد تصور كرد، يه كلاهبرداري فرهنگي، فكرشم نمي‌شه كرد»، «متن نداشتن و كارگرداني ضعيف كه از اول هم مشخص بود، ولي خوشحالم كه كنجكاويتون برطرف شد.
فقط سؤالي كه پيش مياد اينه كه 100 هزار تومن مي‌ارزيد؟» تنها نمونه‌هايي از اعتراضاتي است كه نسبت به اين نمايش شده است. اما اعتراض اصلي را كانون كارگردانان خانه تئاتر انجام داد. كانون طي بيانيه‌اي، مديريت تئاتر را زير سؤال برد و روابطي را كه باعث روي صحنه رفتن «عاشقانه‌هاي ناآرام» شده بود، ملامت كرد.
در اين نامه سرگشاده از «عاشقانه‌هاي ناآرام» با عنوان «فاجعه» نام برد. در بخشي از اين بيانيه آمده است: از زماني كه سهم و حق تئاتر از حمايت‌هاي فرهنگي دولت از دفترحساب و كتاب دستگاه عريض و طويل وزارتخانه‌ها و نهادهاي مرتبط پاك شد، تالارهاي دولتي و نيمه‌دولتي و متعلق به سازمان‌هاي شهري بنابر ادعاي مديرانشان مجبور شدند مخارج سنگين اداره خود را از برنامه‌هاي اجرايي درآورند و بار اين مخارج را كه حتي حقوق كارمندانشان را نيز شامل مي‌شود به اجبار بر دوش نحيف تئاتر بگذارند، امري كه چند نتيجه پيش‌بيني شده و فاجعه بار خواهد داشت. نخست اينكه، تئاتر براي تأمين هزينه‌هاي خود و نيز كشيدن بار هزينه‌هاي سالن، به كشاندن هرچه بيشتر تماشاگران به سالن رو خواهد كرد و گيشه و فروش هرچه بيشتر آن اصل حيات تئاتر قرار خواهد گرفت. امري كه آسيب‌هاي آن بيشمارند و در نهايت از هنر تئاتر چيزي جز يك فعاليت اجرايي پرزرق و برق و درآمدزا باقي نخواهد گذاشت.
نگاهي به قيمت عجيب و باور نكردني 100 هزار توماني بليت همين نمايش «عاشقانه‌هاي ناآرام» به خوبي بيانگر اين پيش‌بيني فاجعه‌آميز است.
در واكنش به اين بيانيه مديران تالار وحدت و بنياد رودكي در واكنش‌هاي جداگانه‌اي، بحث اجراي چنين تئاتري را صرفاً به خالي بودن سالن و نبود درخواست براي اجراهاي ديگر مربوط مي‌دانند. سعيدي‌پور، دبير مجموعه تالار وحدت مي‌گويد: در فاصله زماني 27 خرداد كه نمايش «مثل ماه در آسمان» به پايان مي‌رسد تا 29 تير كه «هامون‌‌بازها»ي محمد رحمانيان در تالار وحدت اجرا شود، يك تايم خالي وجود داشت كه متقاضي براي اين تاريخ وجود نداشت و چون پيشنهاد مريم جلاليان مطرح شد پس از ارائه به شورا مورد قبول قرار گرفت كه در اين تاريخ اجرا داشته باشند. رمضان شجاعي‌كياسري، عضو كميسيون فرهنگي مجلس شوراي اسلامي در واكنش به اتفاقات رخ داده مي‌گويد: تئاتر همواره مظلوم و مهجور بوده و با برخي بي‌تدبيري‌ها به‌عنوان زنگ تفريح هنرها به شمار رفته؛ در صورتي كه پايه و مايه همه فعاليت‌هاي هنري و مادر همه هنرها تئاتر است.
وي درباره اتفاق اخير تالار رودكي مي‌افزايد: من هم خبرهايي درباره اين اتفاق شنيدم و برخي هنرمندان نيز به ما گلايه‌شان را گفتند.
اين نماينده مجلس معتقد است: اولين ايراد به چنين رويكردي آن است كه هنرمنداني كه خلاقيت‌ها و فعاليت‌هاي هنريشان را با اخلاص ارائه مي‌كنند، در رقابت با عنصر ثروت و قدرت، موقعيت و اختيار عمل خودشان را از دست رفته مي‌بينند.
وي مي‌افزايد: اگر قرار باشد بعد از اين روالي پيگيري شود كه افرادي كه ارتباطات مالي خوبي دارند بتوانند سالن‌هاي مهم و حرفه‌اي تئاتر را در كشور در اختيار گيرند، به كيفيت تئاتر لطمه وارد مي‌شود. اجراي «عاشقانه‌هاي ناآرام» هنوز در تالار وحدت ادامه دارد، نمايشي كه ميزان انتقاد‌ها نسبت به آن روز به روز افزوده مي‌شود.
