کد خبر: 720679
تاریخ انتشار: ۰۸ خرداد ۱۳۹۴ - ۲۰:۵۱
سعيد احمديان
عليرضا منصوريان و شاگردانش را بايد ستود، نفتي‌ها حالا گل سرسبد فوتبال ايران هستند؛ فوتبالي كه روزهاي چندان خوشي را در آسيا سپري نمي‌كند و با روزهاي خوبش فاصله دارد، اما همين كه در اين روزها تيمي مانند نفت تهران مي‌آيد و بدون ادعا و بازيكنان اسم و رسم‌دار در جمع هشت تيم‌ برتر آسيا قرار مي‌گيرد، يك اتفاق خوب براي فوتبال كشورمان است. اينكه در روزهاي بحراني هم تيمي پيدا مي‌شود كه شانه به شانه تيم‌هاي عربي آن هم با ستاره‌هاي ميليون دلاري‌ جلو مي‌رود و با عبور از اين تيم‌ها خودش را به يك‌چهارم نهايي ليگ قهرمانان آسيا مي‌رساند حاكي از ظرفيت‌هاي بالاي فوتبال كشورمان است و نشان مي‌دهد در صورتي كه اين استعدادها در مسير درستي پرورش پيدا كنند و تحت يك مديريت خوب قرار بگيرند، مي‌توانند با بودجه كم و حتي دست‌هاي خالي كارهاي بزرگي انجام بدهند. البته در اين مجال بحث بر سر عملكرد فني تيم منصوريان نيست، آنها چه در ليگ برتر، چه در جام حذفي كه به فينال رسيده‌اند و چه حالا كه جزو هشت تاي برتر آسيا هستند ثابت كرده‌اند كه بهترين تيم حال حاضر ايران هستند.
موفقيت نفت را بايد از زاويه ديگري هم ديد، از نگاهي كه به نظر مي‌رسد براي اهالي فوتبال كشورمان بيشتر از نظر فني، آموزنده باشد. آن هم همان نكته‌اي است كه نفتي‌ها در بيانيه‌اي كه بعد از صعود به يك‌چهارم نهايي ليگ قهرمانان روي سايت‌شان قرار دادند و در بخشي از آن آمده بود كه «بازيكنان نفت بدون مدل مو و ماشين‌هاي لوكس نبودند.» همه اينها براي تحليل موفقيت نفت در فصل اخير كافي است، اينكه يك تيم بدون حاشيه كه بازيكنانش فقط و فقط به دنبال فوتبال بازي كردن بودند و كاري با حاشيه‌هاي خارج از زمين بازي نداشتند و تنها به موفقيت تيم‌شان فكر مي‌كردند. تيمي كه در آن نه خبري از قراردادهاي ميلياردي بود و نه خبري از شاخ و شانه‌هاي بازيكنانش براي مربيان و نه شب زنده‌داري و دور دور كردن در خيابان‌هاي بالاي شهر.
 فراري بودن از حاشيه‌ها در كنار يك سرمربي جوان كه با بازيكنانش به معني واقعي رفيق بود سهم زيادي در موفقيت‌هاي خيره كننده نفت داشته است. صميميت منصوريان با شاگردانش در حدي بود كه او براي آنها به شخصه جوجه كباب درست مي‌كرد و مانند برخي از مربيان هيچ وقت نگاه با غرور و تكبر و از بالا به پايين به شاگردانش نداشت. همين صميميت و ارتباط خوب سرمربي با بازيكنان، تيمي را ساخته است كه بازيكنانش هم با جان و دل بازي مي‌كنند و مي‌دانند كه براي موفقيت بايد زندگي فوتبالي سالمي داشته باشند و از حاشيه‌ها دوري كنند. وقتي اين بي‌حاشيه بودن و رفاقت در كنار استفاده از توانايي‌هاي فني تيم قرار مي‌گيرد، تيمي مانند نفت پرچمدار فوتبال كشورمان در آسيا مي‌شود و لقب بهترين تيم ايران را به خودش اختصاص مي‌دهد. تيمي كه در خاك عربستان و با حذف الاهلي يكي از تيم‌هاي قدرتمند سعودي جشن صعود مي‌گيرد و تماشاي شادي آنها در عربستان غرور هر ايراني را دوباره زنده مي‌كند، به خصوص 24 ساعت بعد از اينكه پرسپوليس در عربستان به صورت تحقيرآميزي حذف شده بود.
نفت نقطه مقابل ديگر تيم‌هاي پرسر و صداي فوتبال ايران است كه با هزينه‌هاي نزديك به 50 ميليارد براي يك فصل نه‌تنها موفقيتي كسب نمي‌كنند، بلكه ضعيف‌ترين نتايج را مي‌گيرند، آن هم تيم‌هايي كه بازيكنان اسم و رسم‌دارش به جاي اينكه حواس‌شان به تمرين باشد، حواس‌شان به پارتي‌هاي شبانه و دودآلود است. نتيجه هم اين مي‌شود كه آنها نه‌تنها نمي‌توانند از حيثيت فوتبالي‌شان دفاع كنند، بلكه با گرفتار شدن در منجلاب حاشيه‌هاي اخلاقي سقوط مي‌كنند.
نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار