استاد اكبر عالمي پس از تماشاي مستند «۳۳ سال سكوت» با نگارش يادداشتي كه نسخه‌اي از آن در اختيار ما قرار گرفت، نوشته است: «يكي از معلم‌هاي سينما و تلويزيون براي شما مي‌نويسد: فيلم «۳۳ سال سكوت» را تا زنده‌ام از ياد نخواهم برد. ۴۳ سال است كه درس سينما مي‌دهم و بيشتر از آنچه كه تصورش را بكنيد، فيلم ديده‌ام پس دوباره تكرار مي‌كنم. فيلم «۳۳ سال سكوت» آدمي را به فكر فرو مي‌برد و شوك مي‌دهد. موضوع اين مستند واقعگرا، تكان‌دهنده است و اگر من مسئول تبليغات كشور بودم، آن را چندين و چندبار از شبكه‌هاي تلويزيوني داخل كشور، بدون كم و كاست يا حذف صحنه و كلام، پخش مي‌كردم.
تكرار مي‌كنم: به هزار دليل آن را پخش مي‌كردم... چون در روانشناسي تأثير، انتقاد از خود، باعث افزايش احترام مخاطب به شما مي‌شود و در بلندمدت، به استحكام قضاوت در جامعه كمك حيرت‌آوري مي‌كند. هرچه بگويم و بنويسم بي‌فايده است. بايد اين فيلم چندوجهي را ببينيد. اين چند سطر را از يك هموطن 70 ساله جدي بگيريد...!
ابوالفضل دوزنده كه او را در اين مستند مي‌بينيم، اقيانوس خرد است. نه تو ماني و نه من...! شما، من و ابوالفضل دوزنده، دير يا زود از اين دنيا مي‌رويم اما اين فيلم تا 400سال ديگر مي‌ماند همانطور كه ايران با گذشت 10 هزار سال تاريخ، پابرجاست. در علم روانشناسي تأثير، در يك جامعه استوار، در يك جامعه چندصدايي، همواره به يك خانه‌تكاني ذهني نياز داريم.» بر اساس اين گزارش، «۳۳ سال سكوت»، مستندي است كه داستان جانبازي از مجروحان جنگ تحميلي را روايت مي‌كند كه براي درمان، به آلمان فرستاده مي‌شود اما در ميانه راه بر اثر اتفاقاتي كه برايش مي‌افتد، تصميم به پناهندگي به آن كشور مي‌گيرد.
