در مقابل درگيري‌هاي كوچك ميان فيلمسازان ناراضي از عدم اكران فيلم‌هايشان و منتقدان فيلم‌هاي مسئله‌دار، يقه سفيد‌هايي نيز وجود دارند كه حركت مهره‌ها را در سينماي ايران مشخص مي‌كنند. كساني كه مشخص مي‌كنند يك فيلم مي‌تواند ديده شود يا خير، حتي اگر اين فيلم از نظر آموزه‌هاي اخلاقي غيرقابل دفاع باشد يا اينكه مواضع سياسي آن با كليت نظام سياسي كشور ناهمگون باشد. اين مجرمان يقه سفيد كمتر در معرض انتقاد هستند و در عوض ميدان جنگ را براي مقابله سينماگران و مخالفان خالي مي‌گذارند.
در دهه 50 ميلادي اديون ساترلند، جرم‌شناس و جامعه‌شناس امريكايي اصطلاح «جرائم يقهسفيدها» را در مورد افراد بلندپايه‌اي كه از موقعيت خود سوءاستفاده مي‌كنند و دست به جرائم مالي مي‌زنند، برگزيد. يقهسفيدها اصطلاحي بود كه جامعه‌شناس‌ها براي قشر مديران و صاحبان صنايع به كار مي‌بردند و در مقابل يقه آبي‌ها يعني جامعه كارگري به كار گرفته مي‌شد. هنوز جرائم يقهسفيدها از جمله موارد مورد بحث در جامعه‌شناسي است. مجرم يقه سفيد حتي در فرض كشف جرم و دستگيري با جعل اسناد و مدارك، سندسازي‌ها و پشت هم‌اندازي‌ها و استفاده از كارشناسان خبره و وكلاي سرشناس، سعي در قانوني جلوه دادن خود دارد.
مصداق يقهسفيدها در سينماي ايران نه كارگردانان جنجالي و نه منتقدان صريح‌الهجه هستند و زماني كه قرار باشد با فيلمي به مخالفت بپردازند به هيچ وجه حاضر به عدول از عقايد خود نيستند. يقهسفيدها در سطح مديريت سازمان سينمايي نيز نيستند؛ چراكه بسياري از مديران با تغيير در دولت‌ها و انتخاب وزير جديد مجبور به جابه‌جايي مي‌شوند و جاي خود را به شخص جديدي مي‌دهند. حضور تأثيرگذار يقهسفيدها را بايد در محل ديگري جست‌وجو كرد، جايي كه مي‌تواند براي سينماي ايران تصميم‌سازي كند اما رد‌پاي چنداني از خود به جاي نگذارد.
فيلم‌هاي توقيفي و يقهسفيدها اگر مانند تعريف جامعه‌شناسان يقه‌آبي‌ها را برابر با جامعه كارگري بدانيم كه وظيفه توليد را برعهده دارند، تمام عوامل توليد يك فيلم به غير از تهيه‌كننده آن جزو گروه يقه‌آبي‌ها مي‌شوند. در اين ميان «تهيه‌كننده» كه مالكيت مادي و معنوي فيلم را نيز در اختيار دارد به عنوان اولين «يقه‌سفيد» ديده مي‌شود. در مرحله بعد ساير يقهسفيدها نيز خودنمايي مي‌كنند. يقه‌سفيد‌هاي اصلي سينما را كساني تشكيل مي‌دهند كه در سه فرايند توليد، پخش و اكران حضور دارند؛ افرادي كه مشخص مي‌كنند چه فيلمي توليد شود، چه فيلمي بتواند پروانه نمايش بگيرد و در نهايت كدام فيلم بتواند در سالن‌هاي اصلي به نمايش در آيد و در فصل مناسب به سينماها برود.
سايت خبري رجانيوز در گزارشي درباره اكران فيلم‌هاي خاص در يك پرديس سينمايي به سراغ يكي از يقه‌سفيد‌هاي سينماي ايران رفته است. اين سايت خبري با اشاره به آغاز اكران فيلم «نهنگ عنبر» مي‌نويسد: اكران اين فيلم در حالي در سكوت خبري رخ مي‌دهد كه اكران فيلم سابقاً توقيفي «گس» نيز در دستور كار گروه هنر و تجربه قرار گرفته است و زمزمه‌هايي مبني بر اكران فيلم «خانه دختر» در برنامه بعدي سينماها نيز به گوش مي‌رسد. اما جالب اينجاست كه قريب به اتفاق اين فيلم‌هاي مسئله‌دار، در يك اتفاق قابل تأمل، همگي ابتدا از يك پرديس سينمايي تازه تأسيس در غرب تهران اكران خود را آغاز مي‌كنند.
اين سايت در ادامه مي‌نويسد: «پرديس كوروش» نقش سينماي خط‌شكن را در اكران فيلم‌هاي مسئله‌دار به عهده گرفته و قرار است به پاتوق جديد شبه‌روشنفكران سينمايي تبديل شود؛ موضوعي كه با توجه به حضور «علي سرتيپي» در رأس امور اكران سالن‌هاي اين پرديس و البته عضويت در هيئت‌مديره آن، كمي پيچيده‌تر هم جلوه مي‌كند.
در ادامه اين گزارش به فعاليت‌هاي سينمايي سرتيپي در تهيه‌كنندگي و پخش سينما و تأثير وي در توليد فيلم‌هاي حاشيه‌داري چون «پل چوبي» و سرمايه‌گذاري وي در «عصباني نيستم» اشاره شده است. به غير از سرتيپي چند سينماگر ديگر نيز هستند كه به طور همزمان در تهيه‌كنندگي، سينماداري و پخش سينما فعاليت دارند. اما حضور سرتيپي به عنوان مدير اكران‌هاي پرديس سينمايي كوروش قابل توجه است.
پرديس سينمايي كه در طول عمر كوتاه خود تلاش داشته است تا با اكران فيلم‌هاي گروه هنر و تجربه، فيلم‌هاي روز سينماي جهان و اكران فيلم‌هاي برگزيده سينماي ايران براي خود نام و جايگاهي را به هم بزند اما در اين مسير حتي حاضر شده است فيلمي را با موضوع همجنس‌گرايي در برنامه‌هاي خود قرار دهد.
