به گزارش پایتخت، پاییز سال 1392، در روزهایی که شهاب مرادی به حلقه یاران قالیباف پیوست و ریاست سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران را بر عهده گرفت، همه فکر می کردند این روحانی خوش چهره، انقلابی در این سازمان ایجاد می کند. اما با گذشت یک سال و نیم مرادی در سکوتی معنادار و با کارنامه ای نامعلوم این سازمان را ترک کرد.
به سایت این سازمان که مراجعه می کنیم در شرح فعالیت های مرادی جز افتتاح یک فرهنگسرا و نگارخانه، راه اندازی یک سایت و سامانه ارتباطی، طراحی چند ویژه برنامه و جشنواره و البته تشکیل یک کمپین چیزی نمی بینیم تا تجربه تلخ مدیریت ناکام مرادی در این سازمان، ساختار بیمار این سازمان را عیان تر سازد.
اواخر سال 92 که بحث بودجه شهرداری تهران در شورای شهر داغ بود، شاید برای اولین بار با درز خبر بودجه جاری و عملیاتی سازمان فرهنگی هنری این سئوال در ذهن ها جرقه زد که به راستی این سازمان چه نفعی برای تهرانی ها دارد. در آن روزها عبدالحسین مختاباد، رئیس کمیته هنری شورای شهر تهران که همیشه نگاه انتقادی به این سازمان داشت انتقاد کرد که با وجود 90 میلیارد بودجه ای که این سازمان در سال دریافت می کند حدود هشتاد میلیارد آن را صرف هزینه های جاری مثل حقوق می کند و به سادگی می توان نتیجه گرفت شیوه مدیریت دچار نقص است.
حالا پس از دو سال روز گذشته، علیرضا دبیر رییس کمیسیون برنامه و بودجه شورای اسلامی شهر تهران در حالی از بودجه 150 میلیارد تومانی سازمان فرهنگی هنری شهرداری در سال جاری خبر داد که 130 میلیارد تومان از مبلغ کل صرف هزینه های جاری می شود و تنها 20 میلیارد از این مبلغ بودجه عملیاتی خواهد بود.
البته هر چند بودجه 150 میلیارد تومانی این سازمان در مقایسه با بودجه نزدیک به دو هزار میلیارد تومانی معاونت فرهنگی اجتماعی شهرداری، به ریاست حجت الاسلام امرودی چیزی به حساب نمی آید و طبیعی است که حتی توجه رسانه ها را هم به خود جلب نکند اما این پرسش مدام به ذهم خطور می کند که آیا خروجی عملیاتی این سازمان با یک موسسه فرهنگی جمع و جور تخصصی و با تعریف چند پروژه قابل اجرا نیست؟ آیا برای کار فرهنگی حتما باید اسامی بزرگ، ساختمان های چند طبقه و نیروی انسانی چند صد نفره داشت؟
با این اوصاف به نظر می رسد ساختار بیمار و طراحی معیوب شهرداری تهران برای کار فرهنگی بشتر به یک پز فرهنگی نزدیک باشد تا قصد پیشبرد اقدامات تاثیر گذار در حوزه فرهنگ. درست است که این مبالغ در مقایسه با پول هایی که در شهرداری هزینه می شود چیزی نیست و باز هم درست است که در حوزه فرهنگ آنقدر جای خالی داریم که حتی اگر کسی ولخرجی هم کند باید دستش را بوسید، اما همه این ملاحظات هم وجود سازمانی با چنین ساختار بیماری را توجیه نمی کند و باید منتظر روزی بود که محمود صلاحی، رئیس جدید این سازمان هم بعد از افتتاح چند ساختمان فرهنگی این بار کج را به دوش دیگری بگذارد.
به هر حال با وجود اصرار عجیب شهرداری بر استمرار این ساختار معیوب تنها یک احتمال باقی می ماند، اینکه شهرداری تهران که البته نام مدیریت جهادی را هم به یدک می کشد، خواسته دولت را در اشتغالزایی یاری کند و از این طریق نانی را سر سفره کارمندانش ببرد!
