گروه های جهادی چرا خاموشند؟

به روستا که می رویم عده ای جوان شاد و فعال را می بینیم که چهره و لباس و گویش آنها به اهالی محل هیچ شباهتی ندارند فقط کمی چهره شان سوخته و لباسشان خاکی شده است آن هم اگر عضو کمیته عمرانی باشند؛ و گرنه بچه ها ی فرهنگی و آموزشي و ... همانطور تميز و شیک باقی مانده و شهری بودن از سر و رویشان هویدا است .

هر لحظه که بیشتر کنارشان می مانی به مقاومت و مجاهدت و سخت كوشي و تقوا و ایثار آنان بیشتر پی می بری و معنای دلاور مردی و شیر زنی را از عمق جان درک می کنی، زمانی که از نزدیک می بینی یک نفر در سن 18 تا 25 ساله در اوج جواني، در حالي كه بسیاری از دوستان و همکلاسی های او مشغول امور زندگي شخصي خود هستند، پا روی تمام اميال مادی گذاشته و فرسنگ ها دورتر به منطقه محروم و به قول امروزی ها کم برخوردار آمده و بی هیچ امکاناتی و بدون چشمداشت دنیوی و مزد و منتی به خدمت رسانی مشغول می شود.

مجاهدانی که عاشقانه خدمت می کنند و هر قدر که با اهالی صمیمی هستند با دیدن مسئولین برای مطالبه گری و عدالت خواهی، برافروخته شده و به تندي رفتار می کنند .

اگر قرار باشد جهاد عظیم آنان و حضورشان را در صحنه ی روستا بازگو کنم یقینا قلم عاجز است از توصیف رشادتهای یادگاران روح اله و سربازان سید علی؛ لیکن قصد نگارنده از این یادداشت، نقدی است بر همین انسان های مجاهد و خطابی است جانانه و عتابی سخت به گروه های جهادی که چرا با آن حضور مقتدرانه و مجاهدانه در طول اردوی 10 ، 15 روزه جهادی و پیگیری ها و مطالبات از مسولین که نتایج ارزنده ای برای پیشرفت روستا دارد اما زمانی که این جهادگران به شهر و دیار خود باز
می گردند گویا جهادشان به پایان رسیده و یا در همان جهاد خدمت رسانی خلاصه می گردد! حال آنکه انسان مجاهد برای تمام عرصه ها ي زندگی، اهل جهاد و ایثار و حضور در صحنه برای جهاد و قیام است. اگر انسانی جهادگر شد سبک زندگی اش نیز جهادی می شود و یقینا در سبک زندگی اسلامی ، مبارزه و جهاد یکی است. این عرصه ها و میدان ها هستند که متفاوتند. هدف جهاد، کسب رضایت خداوند متعال و تقرب به سوی حضرت احدیّت است و متناسب با این هدف، گاهی باید در عرصه اقتصادی جنگید، گاه میدان رزم را به عرصه سیاست کشاند و گاهی در فرهنگ و هنر و ورزش و اجتماع به مبارزه و جهاد برخاست .

از آنجا که همواره شعار داده ایم که اردوهای جهادی بستر و زمینه ای است برای خودسازی اعم از خود سازی معنوی و مدیریتی و علمی و .... لذا باید اردوی جهادی را مقدمه و طلیعه ای دانست برای آنکه با اتمام اردو و بازگشت به شهر و دانشگاه، فعالیت جهادی مان را در سایر عرصه ها نیز آغاز کنیم چرا که ما جهادی شده ایم یعنی خستگی ناپذیری و ولایت مداری و ساده زیستی و دوری از اسراف، توجه به بیت المال، کار حداکثری با امکانات حداقلی، ارتباط گری با مردم، خدمت بی مزد و منت و .... از ویژگی های ما شده است. و چنین انسانی با این ویژگی ها یقینا در هر عرصه ای گام نهد پیروز آن میدان است چرا که او در سخت ترین شرایط با کمترین امکانات اولیه حتی برای یک زندگی عادی؛ توانسته است جمعی را مدیریت کرده، اهالي روستایی را پای کار آورده، مسئولین را به خط کرده و اقدامات متعدد فرهنگی – آموزشی – بهداشتی – هنری –ورزشی – عمرانی- کشاورزی و ... را به احسن وجه انجام دهد. یقینا چنین فردی اگر تمام ظرفیت جهادی اش را با انگیزه و رغبت به سایر عرصه ها بیاورد باز هم توفیقات الهی نصیب او خواهد شد، ای بسا بیشتر و بهتر از اردوهای جهادی و سازندگی در مناطق محروم .

خلاصه کلام انکه بایستی بگوييم گروه های جهادی بر خلاف آن حضور فعال در مناطق محروم، متاسفانه خاموش شهر هستند هر اتفاقی هم که در داخل و خارج از کشور بیفتد در هر زمینه ای که باشد جز موضوع محرومیت زدایی ( نظیر زلزله و ... )؛ هیچ اقدامی یا حداقل بیانیه و اطلاعیه یا مصاحبه و ... صورت نگرفته و نمی گیرد، حتی برخي اوقات که اقدامی متناسب با فضای کاری اردوهای جهادی اتفاق می افتد باز هم جهادگران خاموشند مانند حذف بودجه عمرانی سال آینده یا حضور نمادین و بی خاصیت برخي مسئولان در یک منطقه محروم یا ...

به هر حال امید است این یادداشت؛ من و شمای جهادی را به تکاپو اندازد برای جهاد در سایر میادین مورد نیاز انقلاب تا بتوانیم جامعه مان را اسلامی نموده و در الگو بخشی ایران اسلامی به سایر جوامع موفق گردیم. یقینا امروز حضور هزاران گروه جهادی و صدها هزار جهادگر به آن معناست که اگر این خیل عظیم و سیل خروشان در هر موضوعي وارد شوند مي توانند می توانند از پس آن برآيند.

قلمی فرسوده از منتظر خورشید