سينما را با عناوين و اسم‌هاي مختلف شقه‌شقه كردن اصلاً كار درستي نيست و به نوعي سينما تبديل به يك قصابي مي‌شود كه بستگي به صاحب قصابي و قصاب دارد كه قسمت ران چرب را به چه كسي بدهد يا اينكه دنده‌ها را به چه كسي بدهد. چنين كارهايي در تضاد و تنافر كامل با فضاي هنر سينماست. بنده معتقدم ما يكجور سينمايي داريم كه به درد آكادمي‌ها مي‌خورد همانطور كه در ديگر كشورهاي صاحب سينماي دنيا نيز اين امر وجود دارد. سينمايي كه اساساً تحت عنوان «سينما تِك» معروف هستند. سينمايي كه به طور كلي در رابطه با آن مي‌توان گفت بيشتر وجه مستند گونه دارند يا به هر حال فيلم‌هايي كه قرار است توسط آنها يك تجربه ديگري صورت بگيرد يا اينكه سينمايي است كه مي‌خواهد يك نوع روشنگري‌هايي درباره برخي موضوعات اجتماعي بكند كه صرفاً به درد مسئولان، متوليان و برخي افراد خاص جامعه مي‌خورد. اين نوع نگاه در فرانسه تحت عنوان «سينما تِك» وجود داشته و اين چيزي كه ما الان به «اسم هنر و تجربه» يا قبلاً تحت عناويني چون «آسمان باز» داشته و داريم كپي همان «سينما تك» است. در موزه هنرهاي معاصر نيز چنين كاري صورت مي‌گيرد. البته جاهاي ديگري مثل خانه هنرمندان نيز دست به چنين اقداماتي زده‌اند كه حتي نمونه‌هاي ديگري قبل از انقلاب بوده كه توسط سفارتخانه‌ها عمدتاً پيگيري مي‌شده از جمله سفارت روسيه، فرانسه و... كه اساساً يك سازوكار جداگانه‌اي دارد. اما وقتي ما از سينماي اكران صحبت مي‌كنيم به طور كلي چنين چيزي تحت عنوان «هنر و تجربه» معنايي پيدا نمي‌كند. ما بخشي از سينما را داريم كه مي‌تواند تجربه‌گرا باشد آن هم نه به معناي آزمون و خطا؛ بلكه به اين معنا كه طرح و شيوه يا سبك نويي را كه يك سينماگر دارد و آن هم جايش در شبكه اكران عمومي نيست بلكه جاهايي مثل مركز گسترش سينماي مستند و تجربي يا سينماي جوان است. اما متأسفانه آنچه امروزه در كشور ما سينما را دچار يك نوع انشقاق و شقه‌شقه شدن كرده، در حوزه سينماي گيشه و اكران اتفاق افتاده است. بنابراين يك بار براي هميشه بايد اين مسائل را جمع بكنيم و اين‌جور كارها را هر كدام در آن محل و شبكه و جايگاه درست خودش ببريم و انجام بدهيم. به هر حال سينماي اكران، سينماي اكران است يعني آثاري بايد اكران بشود كه ضمن مورد پسند مخاطب بودند بتواند هزينه خودش را نيز برگرداند. اما اينكه بخشي از شبكه اكران را به فيلم‌هايي اختصاص بدهيم كه صرفاً آنها را مي‌توان يك نوع مغازه دو نبش شبه‌روشنفكري نام نهاد تا بحث بازگشت سرمايه و سينماي تأثيرگذار، قطعاً كار غلطي است.
