شايد كمتر كسي فكر مي‌كرد با بازي چند دقيقه‌اي او در فيلم «جدايي نادر از سيمين»، بتواند پس از چندي نقشي جدي در سينماي ايران بازي كند.
او بابك كريمي فرزند نصرت كريمي كارگردان فيلم موهن «محلل» است كه پس از سال‌ها رصد سينماي ايران از ايتاليا براي نخستين بار پس از بازگشت به ايران در «جدايي نادر از سيمين» در نقش بازپرس ظاهر شد.
خودش مي‌گويد: موقعي كه داشتم بار و بنديلم را جمع مي‌كردم كه بيايم ايران، در شرايطي كه داشتم پرونده زندگي در ايتاليا را مي‌بستم تلفن زنگ زد، فرهادي بود. گفت من طرح را نوشتم و تلفني طرح جدايي را تعريف كرد و گفت داريم مجوز مي‌گيريم و اگر تو دو ماه ديگر اينجا باشي ما تمرين را شروع مي‌كنيم، گفتم اتفاقاً من دارم مي‌آيم و دو ماه ديگر تهرانم.
بابك كريمي اما امسال در جشنواره فيلم فجر در ۴ فيلم بازي كرده است؛ فيلم‌هايي چون «موقت»، «مرگ ماهي»، «داره صبح ميشه» و «خانه دختر» (فيلمي درباره تشكيك درباره باكرگي يك دختر در آستانه ازدواج).
حضور پررنگ و اثرگذار كريمي اين سؤال را به‌وجود مي‌آورد كه وي پيش از حضور جدي در سينماي ايران چه مي‌كرده است؟ سؤالي كه بايد پرسيد و جواب آن را در ميان رسانه‌ها يافت؛ پاسخي كه خود سؤالات متعددي را ايجاد مي‌كند.
بابك كريمي متولد پراگ پايتخت امروزي جمهوري چك و ديروزي چكسلواكي و بزرگ‌شده و شهروند ايتالياست؛ او پيش از حضور جدي در سينماي ايران مشاورت و عضويت هيئت انتخاب جشنواره بين‌المللي فيلم ونيز را برعهده داشت.
يكي از مهم‌ترين سال‌هايي كه او عضويت هيئتى كه انتخاب فيلم از سينماى ايران، براى جشنواره ونيز را بر عهده داشت سال ۱۳۸۸ و در اوج فتنه ۸۸ بود كه در آن سال وي فيلم مستند «روزهاي سبز» ساخته حنا مخملباف را به اين جشنواره برد؛ فيلمي كه خود تدوين آن را برعهده داشت. مسيري كه او براي توجه جشنواره ونيز به سينماي ايران باز كرد؛ تا جايي كه در اين سال‌ها شاهد فيلم‌هايي چون «خانه پدري»، «قصه‌ها» و... در جشنواره ونيز بوديم. كريمي پيش از اين اما براي برخي فيلم‌هاي ايراني و كارگردانان خاصي كار تدوين انجام مي‌داد كه يكي از اين فيلم‌ها، فيلم «رأي مخفي» ساخته بابك پيامي است؛ فيلمي كه داستان زن جواني را روايت مي‌كند كه مسئول يك صندوق رأي‌گيري است كه در طول فيلم با سربازي همكار مي‌شود و سرباز مجبور است كه فرامين زن را رعايت كند و وي را با جيپ ارتشي و اسلحه‌اش همراهي كند.
فيلمي كه بر اساس ايده‌اي از محسن مخملباف و در سال ۱۳۸۰ ساخته شد و برنده شير طلايي جشنواره ونيز شد؛ محصول «پيام‌فيلم»، «فابريكا سينما» (مؤسسه‌اي ايتاليايي) و «شارمشير» بود و مؤسسه ايتاليايي «رايي سينما
(rai cinema)» و «تلويزيون سوئيس» در آن مشاركت كرده بودند و حمايت بنياد ايتاليايي «مونته چينماوريتا» و مؤسسه «هوبرت بالز» متعلق به جشنواره بين‌المللي فيلم روتردام را همراه داشت.
يكي ديگر از فيلم‌هايي كه او تدوين آن را برعهده داشت؛ فيلمي با نام «سكوت ميان دو فكر» آن هم ساخته «بابك پيامي» بود كه داستان آن در ناكجاآبادي بين ايران و افغانستان مي‌گذشت اما بسياري گويش و پوشش بازيگران آن را متعلق به مردم شرق ايران دانستند.
فيلم توليد سال ۲۰۰۳ با بازي مريم مقدم (بازيگر فيلم پرده بسته جعفر پناهي) است كه توانست به جشنواره ونيز برود و با كمك توزيع‌كننده ايتاليايي در سينماهاي اروپا و لندن نيز اكران شود.
در داستان اين فيلم آمده است: در يك كشور نامعلوم در يك روستاي كوچك يك مأمور جوخه اعدام اسلحه‌اش را به سمت هدفي نشانه رفته و دو بار شليك مي‌كند، اما بار سوم كه نشانه‌گيري مي‌كند، از سوي فردي به نام حاجي دستور مي‌رسد كه شليك نكند، چراكه به نظر او چون قرباني، يك دختر باكره است، اگر اعدام شود، به بهشت مي‌رود، بدون اينكه تقاص گناهش را داده باشد؛ بنابراين تنها راه اعدام دختر، اين است كه جوان مأمور اعدام با او ازدواج كند تا پس از رفع بكارت، بتوان به راحتي او را به جهنم واصل كرد!
وي همچنين مشاورت و تدوين فيلم‌هايي چون «دماغ به سبك ايراني» (مهرداد اسكويي) و «تخته سياه» (سميرا مخملباف) را برعهده داشته است. حال اين روزها بابك كريمي در سفر بين رم و پاريس و تهران، بازي در سينما و تئاتر ايران، كمك به ساخت فيلم‌هاي سينماي ايران در مشاوره، تدوين، فيلمبرداري و حتي بر اساس شنيده‌ها تهيه لوكيشن‌هاي ديده نشده سفارت ايتاليا قرار دارد و سؤالات عديده‌اي از گذشته و حال خود ايجاد مي‌كند.
مهم‌ترين اين سؤالات اين است كه اين روزها با اقدام سفارت ايتاليا براي دادن نشان شواليه به هنرمندان ايراني و سابقه بابك كريمي در ايتاليا و فعاليت‌هاي سينمايي سفارت ايتاليا و... نقش ناگفته وي در اين بين چيست و چه نقشي را در سينماي ايران بازي مي‌كند؟
