«علي موسويان» با نمايش «ساعت بيست» در بخش تازه‌هاي ايران جشنواره سي‌و‌سوم تئاتر فجر حضور پيدا كرده است؛ نمايشي با محوريت خانواده ايراني و اسلامي كه دو سانس 18:30 و 20:30 پنج‌شنبه 9 بهمن‌ماه(امروز) در سالن چهارسو اجرا مي‌رود. به همين بهانه گفت‌وگويي با وي داشته‌ايم.
آقاي موسويان! چه شد كه مسئله خانواده را به عنوان محور نمايشتان انتخاب كرديد؟
اين روزها شبكه‌هاي ماهواره‌اي و اپليكيشن‌هاي موبايلي تأثيرات گسترده‌اي بر خانواده‌هاي ايراني گذاشته‌اند. اين مسئله من را بر آن داشت كه در بضاعت خودم نمايشي را با موضوع خانواده ايراني و اسلامي بسازم و تحويل دبيرخانه جشنواره بدهم. محور نمايشنامه احترام به بزرگ‌ترها در خانواده است، در واقع اين مفهوم را در قالب يك نمايشنامه مقابل ديدگان مخاطبان قرار داده‌ايم.
متأسفانه در سالهاي اخير آمارهاي كاهش ازدواج و زاد و ولد و افزايش طلاق حكايت از تهديد خانواده ايراني دارد، به نظر شما چه اتفاقي در سالهاي اخير سبب اين تغييرات ناگهاني شده است؟
روزگاري همه اعضاي خانواده زمستان كه مي‌شد دور كرسي گردهم مي‌آمدند، يك نفر راوي بود و سايرين شنونده، كم‌كم تلويزيون جاي متكلم را گرفت و همه دور تلويزيون نشستند اما امروز هر كس به تنهايي سرش در گوشي و مشغول شبكه‌هاي اجتماعي است و با اينكه هزاران دوست در دنياي مجازي دارد، همواره تنهاست. متأسفانه هجوم سريال‌هاي تركيه‌اي فرهنگ خانوادگي را نشانه رفته است و من هميشه ترسم از اين است كه نسل بعدي ما چه خواهند شد. غربي‌ها فرهنگ كشورهايي مانند ايران كه رنگ و بوي سنتي دارند را نشانه گرفته‌اند و مي‌خواهند اصالت ايراني را از ما بگيرند. مهم‌ترين ركن هر جامعه‌اي خانواده است، زماني كه جوان در خانواده جايگاهي نداشته باشد به گروه‌هاي دوستي مي‌پيوندد و رفته‌رفته تنها و تنهاتر مي‌شود و فاجعه انحلال خانواده رخ مي‌دهد. اين آمارهاي طلاق براي فرهنگ كشور ما دردناك هستند و اميدوارم اين نمايش بتواند به مخاطبانش كمك كند كه يك بازيابي فكري داشته باشند.
كمي از داستان نمايش بگوييد.
نمايش ما داستان پدري است كه چهار فرزندنش را در داخل يك اتاق بزرگ كرده است، حالا هر يك از اين چهار فرزند خودشان خانه‌اي 150 متري دارند اما هيچ كدامشان حاضر به نگهداري از پدر نمي‌شوند به غير فرزند ارشد خانواده. پدر رازي به همراه خودش دارد كه با برملا شدنش، بنيان خانواده از هم پاشيده مي‌شود.
متأسفانه در هنر نمايش، ما بيشتر به سمت اجراهايي مي‌رويم كه راوي خيانت و از هم‌پاشيدگي بنيان خانواده هستند و كمتر به دنبال پرداخت به ارزش‌هاي خانواده ايراني و اسلامي روي صحنه هستيم. چرا؟
اتمسفري در تئاتر به جود آمده است كه براساس آن بيشتر كارگردانان به سمت آثار اقتباسي يا نمايشنامه‌هاي خارجي مي‌روند و اگر نمايشنامه ايراني هم كار مي‌شود، رنگ بوي خارجي دارد، اما من افتخار مي‌كنم كه نگارش 21 نمايشنامه ايراني در كارنامه خودم دارم، نمايشنامه‌هايي كه برخاسته از فرهنگ ايراني هستند. نمي‌خواهم بگويم نمايشنامه خارجي كار كردن بد است، اما اگر توازن به وجود بياوريم يعني همان اندازه كه كارگردانان به اجراي نمايشنامه‌هاي خارجي علاقه نشان مي‌دهند به اجراي نمايش‌هاي ايراني هم گرايش پيدا كنند، باعث مي‌شود كه بابي براي اشاعه مؤلفه‌هاي فرهنگي ايراني و اسلامي گشوده شود. البته اين را هم كتمان نمي‌كنم كه گاهي پرداخت به آسيب‌هاي خانوادگي جنبه هشداردهنده و در نهايت بازدارنده دارد.
برنامه‌اي براي اجراي عمومي كار داريد؟
ما برنامه‌هاي بسياري براي اجراي عمومي داريم تنها خواهش من از مديران جشنواره اين است كه لااقل براي كارهايي كه در بخش تازه‌هاي تئاتر و نسل نو حضور دارند، فرصت اجراي عمومي درخور شأن‌شان مهيا كنند وگرنه دو اجراي جشنواره اي، آب در هاون كوبيدن است.
