مدينه سوم شعبان سال چهارم هجرت ميزبان نوزادي بود كه با قيام و نهضت خونينش پاسداري از دين اسلام را مديون خود نمود. فرزندي كه از مكتب علوي و سيره فاطمي (س)تكوين يافته بود و خلق وخوي محمدي (ص) را در خود داشت. تربيت رسالت آيندهاي را براي مأموريتش كه پاسداري از دين اسلام به واسطه قيام و نهضتش بود آماده ساخته و در بدو تولد ملائك و فرشتگان براي سلام گرفتن به او محضرش ميآمدند. تقدير الهي بر آن شد كه اين ثمره فاطمي (س) با قيام و خون خود نگهبان اسلام باشد در فرهنگ فارسي واژه پاسدار به نگهبان و پاسبان معني و مفهوم يافته است. دانشمندان و صاحبنظران در عصرهاي مختلف از او به نيكي و آزادگي و آزادانديشي ياد نمودهاند و فارغ از هر گونه غلو و تعصب ديني او را فردي استقلالطلب و آزاده خواندند. شيوه و رسم زندگي او با ذلت همگوني نداشته و سيطره افكار و انديشههايش با بينشهاي آزادي توأمان بوده است. حسين (ع) به تمام زيورهاي دنيا پشت كرده و فقط اهداف الهي و پاسداري از فرهنگ نبوي را سرلوحه آموزش قرار داده بود. او براي احياي سنت و شيوه زندگي مردانه و فتوتگرانهاش از جان و مال هستياش دريغ نورزيد. در اين راه توانست با اهداي خون خود بر ستمگران و جفاپيشگان بتازد و چهره اصلي آن را كه در پشت نقاب دين و خدا خفته بود عيان سازد. مقتداي آزادگان جهان و پيشواي نيككرداران و دشمن كجانديشان و منحرفان بوده و امروزه او را به يك شخصيت دادگر و آزاديخواه مبدل گردانيدهاند در انقلاب اسلامي كه علق آن در سالهاي 41 يا قبل آن بسته شد در محفلهايي به ثمر نشست كه از تعاليم حسين ابن علي (ع) برداشت شده بود. پس از پيروزي اين انقلاب واژه پاسداري اعتبار مضاعفي را با خود همراه ساخت چراكه جايگاه پاسدار مأمن و پناهگاه مظلومان و ستمديدگان گرديده بود. حقانيت حسين (ع) و رهروان او بر هيچ كس پوشيده نبود و اقامه بيانات و عملكرد او در آن دوران راهگشاي جهادكنندگان در راه حقيقت راستين بود. در سال هاي حمله و يورش به كشور اسلاميمان انگيزههاي حسيني و پايداري عاشورايي توانست مردم و مسئولان را مقاومتر نمايد و هر جا امروزه نامي از استقلال و آزادي وطن به ذلت ندادن به پيش ميآيد نام قيام و حركت امام حسين(ع) است كه محفل و مسير فروزاني را نشان داده است و چراغي كه راه را مشخص نموده و هدايتگر و راهنماي رسيدن به سعادت ميباشد و هر كه پا به اين عرصه نهاد از راه توحيد و عدالت منحرف نشد. پاسداري برازنده پيروان حسين بن علي بوده و هست و هر كه پاسداري را برگزيده راه حسين (ع) را انتخاب كرده و راه سعادت همين راه است. هركه به جرگه پاسداري پيوست ديگر به يك واژه نپيوسته بلكه امام حسين(ع) از پاسداري يك فرهنگ غني و يك سيره عميق بارويكردي آزادگي و رهايي از بند و زير بار ذلت نرفتن ساخته و اين خود تمدني شده كه مبدل به پديدهاي عاشقانه در راستاي معرفت الهي گرديده است.
* كارشناس ارشد فقه و حقوق اسلامي