«تاريك‌ترين زمان شب درست قبل از سپيده‌دم است و من به شما قول مي‌دهم كه سپيده‌دم فرا خواهد رسيد.»
جمله بالا، مشهورترين ديالوگ فيلم «شواليه تاريكي برمي‌خيزد» به كارگرداني «كريستوفر نولان» است كه اين روزها، تقارن جالبي با اوضاع تئاتر كشور پيدا كرده است. چنانچه درست در روزهايي كه اوضاع وخيم اخلاقي تئاتر كشور تحت تأثير حمايت‌هاي لاينقطع «علي مرادخاني» از برخي نورچشمي‌هاي هتاك و شبه‌روشنفكران بدخيم، تبديل به نقل محافل شده و بسياري را نگران كرده است، نشانه‌هاي طلوع نسل جديد تئاتر كشور به صحنه، بسياري را به فرارسيدن سپيده‌دم اين هنر قديمي و اصيل اميدوار نموده است. در همين راستا، مدتي است كه سالن استاد انتظامي خانه هنرمندان ايران، شاهد اجراي تئاتري است كه با حضور نسل جديدي از جوانان تئاتري روي صحنه رفته است. تئاتر «شن» به كارگرداني «وحيد آقاپور» و محصولي از گروه «باران»، روايت بديعي از مصائب جانبازان اعصاب و روان جنگ تحميلي در يك آسايشگاه است. «شن» قصه رزمنده‌اي است كه خود را مقصر موجي شدن رفيقش و به شهادت رسيدن دسته‌اي ديگر از همرزمانش مي‌داند. او در اين بين با كمك پزشك روانشناس آسايشگاه براي كشف راز شب عمليات، خود را به عنوان يك مصدوم رواني جا مي‌زند و وارد آسايشگاه جانبازان مي‌شود. بدين ترتيب، سختي‌هايي كه پس از جنگ بر تن رزمندگان مانده، مخاطب را در اين نمايش همراه خود مي‌كند تا او را به تفكر وادارد و يادي از اين مردان هميشه ماندگار كند.
جالب است بدانيد درست مانند عرصه فيلم و مستند كه جواناني خودجوش، مؤمن، انقلابي و ضد ساختارهاي مرسوم وارد اين عرصه شدند و جرياني نو و مؤثر را شروع كردند و به تثبيت رسيدند، گروه «باران» نيز با كمك جمعي از جوانان علاقه‌مند به عرصه تئاتر و آگاه به خلأ مفاهيم درست و ارزشي در اين حوزه كه هيچ يك تحصيلكرده تئاتر نيستند، تشكيل شده و پا در عرصه عمل گذاشته است؛ جواناني كه تئاتر را به صورت جدي دنبال مي‌كنند و هر چه در صحنه گذاشته‌اند، حاصل آموخته‌ها، استعداد‌ها و پشتكار آنهاست. ماجراي «گروه باران» كه قبل از اين هم نمايش «پنالتي لبه استخر» را در حوزه هنري اجرا كرده بودند، از دبيرستان آغاز شده است؛ جايي كه تعدادي جوان علاقه‌مند به اجراي تئاترهاي ارزشي تصميم گرفتند با جذب نيروهاي توانمند و حرفه‌اي و همچنين جذب و صرف هزينه از جانب بانيان فرهنگي، سالي يك بار نمايشي را در يكي از سالن‌هاي حرفه‌اي سطح كشور روي صحنه ببرند. بنابراين اين گروه جوان همه مشكلات اعم از معضل نيروي انساني، مالي و اداري را به جان خريدند و در برابر همه سختي‌ها و نا‌ملايمتي‌هايي كه جريان شبه‌روشنفكري در تئاتر حاكم كرده است، يك تنه ايستاده‌اند.
از همين رو، جوانان گروه «باران» براي شروع كار خود، به مدت سه ماه يك كارگاه نويسندگي در پاييز ۹۲ به راه انداختند. در اين كارگاه، ايده‌ها جمع‌آوري و سپس اصول نگارش نمايشنامه تمرين شد. سپس از بين همه ايده‌ها، دو ايده به عنوان ايده بر‌تر برگزيده شد و گروه دوباره اقدام به پروراندن ايده‌هاي بر‌تر كرد تا در نهايت، توانست يكي از آن دو را به يك متن كامل تبديل كند. حال نوبت آن بود كه به دنبال فردي حرفه‌اي، همفكر و همراه در حوزه اجرا و كارگرداني باشند تا هم از او بياموزند و هم كيفيت اثر ارتقا پيدا كند. پس از جست‌وجو‌هاي زياد، «گروه باران» به گزينه مناسب كارگرداني رسيد. «وحيد آقاپور» كه سابقه بازي درخشان در نمايش «ترن»، «ماضي استمراري» و «دشمن» را در سال‌هاي اخير داشت و مخاطبان رجانيوز ممكن است او را پيش‌تر با نقش‌آفريني در فيلم نيمه‌بلند
«رو به قبله» - برگزيده جشنواره عمار چهارم- به ياد بياورند، به كمك جوانان گروه «باران» آمد و كارگرداني اين پروژه را بر عهده گرفت. بدين ترتيب، پس از گذشت چهار سال از شكل‌گيري گروه «باران»، تجربه «وحيد آقاپور» با انگيزه و علاقه اين گروه جوان در هم آميخت و به خلق تئاتر دفاع مقدسي «شن» منجر شد كه اين روزها مجوز اجرا در سالن خانه هنرمندان را دريافت كرده است، هر چند كه بازه زماني اجراي اين تئاتر، تنها 10 روز است.
البته تئاتر «شن» هنوز از نظر متن و كيفيت بازي ضعف‌هايي دارد، ولي ورود چنين گروه با انگيزه و جواني كه بيش از هر چيزي با قلب خويش كار مي‌كنند، مي‌تواند الگوي خوبي از ورود جوانان ارزشي به صحنه تئاتر و مقدمه شكست هيمنه جريان شبه‌روشنفكري باشد.
