گويا دعوتنامه مراسم ضيافت سينماگران با رئيس‌جمهور تنها به دست قشر خاصي از سينماگران رسيده است. سينماي ايران بيشتر از اينكه بخواهد آينده‌انديش و استراتژيك باشد يا براي رسيدن به اهداف متعالي آغشته به سياست شود، سينمايي حزبي و دو قطبي است؛ اتفاقي كه شايد دليل اصلي پس رفت آن در گذر زمان باشد. حتي روي كار آمدن دولت تدبير و اميد هم گويا نتوانسته سينما را از اين حزب‌زدگي بيرون بكشد.
جمعه اين هفته سوم مرداد قرار است رئيس‌جمهور به سينماگران افطاري بدهد و از قضا صرفاً طيف خاصي از سينماگران به اين مراسم دعوت شده‌اند. پيشتر نيز جلسه مشاور هنري رئيس‌جمهور با قشر خاصي از سينماگران برگزار شد و اين موضوع به اعتراض چهره‌هايي چون جمال شورجه منتج شده است.
گريز از آرامش در سينماي دو قطبي برخلاف آنچه درباره بازي‌هاي سياسي در سينماي جهان تصور مي‌شود، سينماي ايران اتفاقاً از جمله عرصه‌هايي است كه حسابي در سياست غرق است؛ البته از ظرفيت پيوند اين هنر با سياست در كشور ما استفاده درستي نمي‌شود. اين تركيب در سينماي ما به بيراهه كامل رفته است و حاصلش اختلاف نظر، جنجال، دو‌دستگي و كنش و واكنش لفظي است كه اغلب دامنه‌اش هم به رسانه‌ها كشيده مي‌شود. آسيبش نيز چيزي نيست جز طرد شدن مخاطب از سينما و ضرري كه باز هم به خود جامعه سينمايي كشور باز مي‌گردد.
دولت‌هاي مختلف در ادوار گذشته هيچگاه نتوانسته‌اند توازن و تعادل را به خانه سينما بازگردانند. دولت‌هاي اصلاح‌طلب لزوماً حامي سينماگران جريان شبه‌روشنفكري و طرف خود بوده‌اند و به همان ترتيب هم تصور مي‌شود كه دولت‌هاي اصولگرا از جمله هشت سال دولت احمدي نژاد نيز محفلي براي تاختن سينماگران جريان ارزشي يا به قولي سينماگران طيف اصولگرا و در حاشيه ماندن سينماگران حزب ديگر بوده است.
به همين خاطر وقتي دولت تدبير و اميد حسن روحاني با كليد اعتدالش سر كار آمد، اين اميد وجود داشت كه سرانجام توازن و اعتدال ميان دو قشر برقرار شود و كشتي سينماي كشور به ساحل آرامش و صلح برسد اما حالا رويدادهاي سينمايي كشور به سمت و سويي پيش مي‌رود كه نافي تمام اين اميدها است.
از قضا جمعه اين هفته سوم مرداد قرار است رئيس‌جمهور به سينماگران افطاري بدهد اما گويا خانه سينما تاكنون صرفاً طيف خاصي از سينماگران را به اين مراسم دعوت كرده است. فرهاد توحيدي، مازيار ميري، محمد مهدي عسگرپور، همايون اسعديان، علي علايي، محمد علي سجادي، منوچهر شاهسواري، فرشته طائرپور، كيوان كثيريان و منوچهر محمدي از جمله نا‌م‌هايي هستند كه تاكنون حضورشان در اين مهماني قطعي شده است.
نكته مهم درباره اهميت حضور سينماگران و اقشار مختلف جامعه سينمايي كشور در چنين رويدادهايي اين است كه رئيس‌جمهور در آن حضور دارد و مي‌تواند به شكلي متوازن شنونده مشكلات نمايندگان اقشار مختلف جامعه سينمايي كشور باشد اما حالا وساطت خانه سينما براي دعوت از سينماگران تا اين لحظه دارد اين فرصت را تنها در اختيار قشر خاصي از اين جامعه قرار مي‌دهد و نه تمام آنها؛ نهادي صنفي كه ادعاي سياسي كاري را پيشتر رد كرده و با شعار ضمني هنر براي هنر و بي‌طرفي درهايش باز شده است.
جلسه نور چشمي‌ها با مشاور رئيسجمهورارسال دعوتنامه‌هاي اختصاصي براي قشر خاصي از سينماگران آن هم براي حضور در مراسم افطاري رئيس‌جمهور همه ماجرا نيست. در جلسه مشاور رئيس‌جمهور با سينماگران نيز تنها قشر خاصي از سينماگران و مديران حضور داشتند كه اين موضوع واكنش سينماگراني چون جمال شورجه را نيز در پي داشته است. كارگردان سينما و عضو شوراي پروانه ساخت فيلم سينمايي درباره اين تبعيض به «فارس» گفته است: «بايد از تمام كساني كه با نظرات مختلف دغدغه سينما دارند، دعوت شود و نظرات آنها به سمع مشاور رئيس‌جمهور برسد و اينكه قشر خاصي از سينماگران يا مديران دعوت شوند خيلي با تعاريف و شعارهاي دولت تدبير و اميد سازگار نيست.»
آنطور كه شورجه مي‌گويد يكي از تدابير دولت تدبير هم‌افزايي عناصر مختلف سينما است زيرا كمك مي‌كند چرخ سينما به خوبي بچرخد و افكار مختلف و عقايد گوناگون در خصوص روشن ماندن چراغ سينما مطرح شود كه البته اين به معني خط‌كشي‌هاي سياسي نيست.
كارگردان فيلم سينمايي «33 روز» نقدي زيرپوستي به دولت هم مي‌زند و ادامه مي‌دهد: «براي رفع مشكل بحران مخاطب بايد طيف‌هاي مختلفي ديده شوند بالاخره رياست جمهوري جاي كوچكي نيست كه با تعداد محدودي جلسات تشكيل شود و بايد تعداد عام‌تري در جلسه حضور داشته باشند و نظرات مختلف كارشناسي گرفته و براي رفع مشكلات سينما استفاده مي‌شد.»
جمعه سياه يا سفيد براي دولت حالا در مورد مراسم افطاري رئيس‌جمهور موضوع كمي حساس‌تر و مهم‌تر مي‌شود. اين بار رئيس دولت در اين مراسم شركت مي‌كند و حضور در آن براي شمار زيادي از سينماگران اهميت بالايي دارد. با اين حال گويا سازمان سينمايي خانه سينما را مسئول دعوت از هنرمندان به مراسمي كرده است كه در سالن اجلاس سران برگزار مي‌شود و از اين بابت مي‌توان دولت را نيز در مشايعت ارسال اين دعوتنامه‌هاي تبعيض‌آميز به سينماگران خاص مقصر دانست.
بعد از هشت سال دوران تلاطم سينماي ايران، سينماگران شبه‌روشنفكر حالا حضور پرقدرت و قوي خود در صحنه را حق خود مي‌دانند و از دولتي كه با شعار اعتدال به روي كار آمده انتظارات بزرگي دارند. آنها مدعي هستند كه بعد از هشت سال گوشه عزلت‌نشيني حالا نوبت آنها است كه به صحنه بيايند.
در حالي كه معناي اعتدال چيز ديگري را مي‌گويد اكنون بيم آن مي‌رود كه اين اتفاق بيفتد و تبعيض و تفرقه بار ديگر بر بدنه سينماي كشور حكمفرما شود. در واقع اگر تا عصر امروز سينماگران اقشار مختلف جامعه هنري - سينمايي كشور دعوتنامه‌هاي مراسم افطاري فردا را دريافت نكنند مي‌توان اين گونه استدلال كرد كه دولت نيز با علايق و تصميم‌هاي سليقه‌اي خانه سينما همراه است؛ حداقل ظاهر امر كه اين‌گونه نشان مي‌دهد.
