به جرئت مي‌توان گفت كه كرمانشاه و روستاهاي آن در سراسر جنگ تحميلي درگير تجاوزات و تهاجمات دشمن زبون بودند و دين خود را به انقلاب و جنگ به خوبي ادا نمودند. آري! مردم با صلابت و استوار اين خطه همواره پاي اعتقادات و آرمان‌هايشان ايستادند. روستاي كوهستاني دزاور در غرب كشور يكي از همين مناطق جنگ‌زده كرمانشاه است كه مردمانش پا در ركاب انقلاب بودند و همواره براي اعتلاي نظام اسلامي تلاش كردند و در جبهه‌هاي غرب غريب و جنوب حماسه‌آفريني نمودند. آنچه در پي مي‌آيد تنها روايتي است كوتاه بر زندگي تا شهادت مجاهدان دزاوري.
زندگي تا شهادت جبار رمضاني جبار رمضاني فرزند صابر، در سال 1340 در روستاي دزاور بخش نوسود پاوه به دنيا آمد. مادر كار دامداري و پدرش كار باغباني انجام مي‌داد. خانواده رمضاني از اين راه امرار معاش مي‌كردند و وضع مالي و اقتصادي مناسبي نداشتند. جبار دوران ابتدايي و راهنمايي را در مدرسه روستا به پايان رساند و دوره متوسطه را به شهرستان پاوه مهاجرت كرد تا ادامه تحصيل بدهد. بعد از پايان تحصيلاتش به زادگاهش برگشت. در كار باغباني و دامداري به پدر و مادرش كمك نمود.
با آغاز نهضت انقلابي در راهپيمايي‌ها شركت مي‌كرد و در پخش اعلاميه‌هاي حضرت امام خميني (ره)، به خصوص در زمان ورود ايشان به ايران فعاليت داشت.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران در 22 بهمن 1357 بر فعاليت‌هاي او جهت حفظ انقلاب افزوده شد و با عضويت در انجمن اسلامي شهرستان پاوه در مراسم‌هاي مذهبي فعالانه شركت مي‌كرد.
در سال 1358 در حالي كه به فعاليت‌هاي سياسي خود ادامه مي‌داد و به دنبال صدور پيام حضرت امام (ره) مبني بر تشكيل بسيج و ارتش بيست ميليوني به عضويت بسيج درآمد. راه خود را در بسيج محل ادامه داد و به خدمت سربازي رفت و در منطقه عملياتي نوسود مشغول خدمت و مجاهدت شد.
در نهايت در دكل تلويزيوني كه در گردنه شمشي به سمت شهر نوشود بين نوسود – نودشه قرار داشت، طي عملياتي شبانه مورد تهاجم عناصر ضدانقلاب قرار گرفت و در هشتمين روز از آذر ماه 1362 به درجه رفيع شهادت نائل شد.
روايتي از زندگي تا شهادت نصرالدين كريم‌پور
سه راهي شهادت محل ملاقات نصرالدين با خدا بودنصرالدين كريم‌پور فرزند ابراهيم در تاريخ اول اسفند ماه 1336 در دزاور به دنيا آمد. پدرش باغبان بود و از راه باغباني و كشاورزي زندگي خانواده را اداره مي‌كرد. نصرالدين دوران كودكي را در روستاي دزاور از توابع پاوه سپري كرد. پس از گذراندن دوران كودكي وارد دبستان شد وبه تحصيل پرداخت اما به علت فقر خانواده‌اش و دور بودن از زادگاهش ترك تحصيل كرد. سپس براي انجام كار رهسپار تهران شد و در آن جا به كار بنايي مشغول شد و از اين راه مخارج زندگي را تأمين مي‌كرد. هنگام فرارسيدن خدمت سربازي به ارتش پيوست و مشغول خدمت سربازي شد. نصرالدين با ارتش شاه موافق نبود و پول ارتش را در زندگي‌اش خرج نمي‌كرد.
پس از اتمام خدمت سربازي به زادگاهش برگشت. در اين زمان بود كه تظاهرات داخلي شروع شد و در روستا گروهك‌هاي خودفروخته كومله، دموكرات و منافقين شروع به آشوبگري كرده بودند. نصرالدين مجبور به ترك روستا شد و راهي پاوه شد و در سپاه پاوه ثبت‌نام كرد و به عضويت سپاه پاوه درآمد. نصرالدين سنگر خود را براي فعاليت عليه ستمگران داخلي و خودفروخته پيدا كرد. مدتي بعد به زادگاهش برگشت و در كنار ديگر همرزمانش به مجاهدت عليه رژيم پرداخت. بيست و هفتمين روز از بهمن ماه 1360 نصرالدين در يك كيلومتري زادگاهش «كمرسياه سه راه شهدا» به شهادت رسيد و در گلزار شهداي مرقد حاجي پاوه به خاك سپرده شد.
جهاد تا شهادت صابر يوسفي
گلوله نفاقي كه سينه‌اش را شكافت شهيد صابر يوسفي در14 تير ماه سال 1340 در يكي از روستاهاي خوش آب و هواي اورامانات به نام روستاي دزاور، بخش نوسود شهرستان پاوه، در يك خانواده مذهبي چشم به اين دنياي فاني گشود. پدر او محمد سعيد و مادرش خاور نام داشت. شهيد صابر از همان دوران طفوليت با سختي‌ها و مرارت‌هاي زندگي دست و پنجه‌نرم كرد. شهيد صابر در سن هفت سالگي وارد مدرسه روستا شد. ايشان تا كلاس چهارم در روستا به تحصيل ادامه داد. كلاس پنجم را در شهر نوسود، همراه با خانواده عمويش، با موفقيت پشت‌سر گذاشت. شهيد صابر دوران راهنمايي و دوران چهارساله دبيرستان را با نمرات عالي در شهر مرزي نوسود، طي كرد. شهيد صابر در دوران راهنمايي و دبيرستان، در فصل تعطيلات به روستاي خود برمي‌گشت و در كارهاي كشاورزي و دامداري به خانواده خود كمك شاياني مي‌كرد. شهيد، فردي متين، تحصيلكرده، آرام، خوش‌خلق و مهربان بود، با دوستان خود بسيار صميمي بود.
به افراد بزرگ‌تر از خود احترام فوق‌العاده مي‌گذاشت. فردي زحمتكش، ديندار و با‌تقوا بود كه در تاريخ 28مهرماه 1358 بعد از پيروزي شكوهمند انقلاب اسلامي ايران در ميدان شهر نوسود، جنب حوزه لاره، توسط گلوله ضد انقلاب، يعني دموكرات و كومله، شربت شهادت را نوشيد و در زادگاهش طي مراسمي بي‌نظير در قبرستان روستا به خاك سپرده شد.
