هفته فيلم داريوش مهرجويي با اكران سه فيلم «پري»، «ميكس» و «مهمان مامان» در قالب طرح اكران فيلم‌هاي «خاطره‌انگيز» در ماه مبارك رمضان در پرديس‌سينمايي ملت از ديشب 22 تيرماه آغاز و تا پايان هفته ادامه خواهد داشت. ظاهراً قرار است به هر نحوي كه شده برخي از دوستان كار رونق‌دهي به اسم و رسم تعدادي از فيلمسازاني كه با توجه به توليدات ضعيفشان، ديگر اقبالي از جانب مخاطبان نسبت به آثار آنها وجود ندارند را ولو به صورت تصنعي و دستوري همچنان ادامه دهند.
چند وقت پيش بود كه پيشنهاد اكران فيلم‌هاي «خاطره‌انگيز» در برخي سينماها براي آنچه گفته مي‌شد آشتي دادن دوباره مخاطبان با سالن‌هاي كم‌رونق سينما بود از سوي عده‌اي از رسانه‌ها و بعد بالطبع از سوي مديران فرهنگي ارائه شد. تا قبل از اعلام نام برخي فيلم‌هاي در نظر گرفته شده براي اين اقدام، اكثر مخاطبان گمان مي‌كردند كه واقعاً قرار است برخي يادها و نوستالژي‌هاي سال‌هاي گذشته دوباره روي پرده سينما ظاهر گردد و آنها را به سال‌هاي خاطره‌انگيزشان ببرد اما با مشخص شدن اسامي فيلم‌ها كاشف به عمل آمد كه اين اقدام به ظاهر خاطره‌برانگيز صرفاً بهانه‌اي بود براي بر سر زبان انداختن نام عده‌اي از فيلمسازاني كه چند سالي است ديگر فيلم خوب نمي‌سازند و به نوعي سينمايشان تمام شده است.
شاهد مثال اين مدعا را در بررسي آثار كارگرداني مثل مهرجويي كه فيلم‌هايش در اين اواخر صداي نزديك‌ترين و واله‌ترين دلباختگان وي را نيز درآورده، به خوبي نشان مي‌دهد كه هيچ‌كدام از آثار ايشان به غير از فيلم اجاره‌‌نشين‌ها در سال 1366 با فروش 18 ميليون توماني، بر اساس هيچ‌كدام از ملاك‌هاي ماندگاري از جمله فروش بالا، پرفروش‌ترين فيلم‌هاي تاريخ سينما بر اساس نرخ تورم!، بهاي بليت تعداد مخاطبان و حتي پرمخاطبترين فيلم‌هاي تاريخ سينماي ايران طبق اعلام وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، حائز رتبه و جايگاهي نبوده است! حال با توجه به اين نكات كه با يك جست‌وجوي ناقابل اينترنتي قابل احصا و رصد مي‌باشند، ادعاي مطرح شده اعتبار بيشتري پيدا مي‌كند و سؤالي كه براي مخاطبان ايجاد مي‌شود اين است كه واقعاً معيار و ملاك انتخاب فيلم‌هاي حائز رتبه براي اكران در قالب عنواني مثل اكران فيلم‌هاي «خاطره‌انگيز» چيست و چه كساني و با چه ملاك سنجشي چنين انتخاب‌هايي مي‌كنند؟! آيا واقعاً فيلم‌هاي سينماگري مثل داريوش مهرجويي كه اغلب طرفدارانش بيشتر شيفته او و تفكراتش هستند تا اهل واقع‌بيني، اصولاً در بين ديگر مخاطبان ذيل عنوان فيلم‌هاي «خاطره‌انگيز» قابل تعريف و ترجمان هستند؟! يا به عبارتي ديگر آيا آثار اين فيلمساز بر اساس ملاك‌ها و معيارهاي يك فيلم پرمخاطب يا پرفروش كه بنا بر اقتضائات زماني از جانب مناديان شبه‌روشنفكري و بسته به منافعشان هر بار يكي از آنها به عنوان معيار سنجش فيلم خوب اعلان مي‌گردد، جايگاه و رتبه‌اي داشته است.
اگر قرار است حكم به اكران فيلم‌هاي خاطره‌انگيز اعلام گردد، مي‌توان به فيلم‌هايي مثل عقاب‌ها، كاني مانگا، كلاه قرمزي و پسرخاله، اخراجي‌ها2 يا افعي و. . . اشاره كرد كه از نظر ملاك‌هاي فوق‌الاشاره در صدر پرمخاطبترين و پرفروش‌ترين فيلم‌هاي تاريخ سينماي كشورمان به حساب مي‌آيند، به همين علت به نظر مي‌رسد لياقت متصف شدن به لفظ فيلم‌هاي «خاطره‌انگيز» را صدها بار بيشتر از فيلم‌هايي مثل آثار مهرجويي و ديگر متشابها‌تش دارند. هر چند ممكن است در مقاطع و بازه زماني كوتاهي بتوان با چنين ترفندهاي دم‌دستي نام و آثار برخي سينماگران شبه‌روشنفكر را در ميان رسانه‌ها (آن هم صرفاً به دليل انتشار خبر) و برخي دهان‌ها انداخت، اما قطعاً اين گزيده‌كاري‌ها ملاك خاطره‌انگيزي و نوستالژي بودن براي مردم و مخاطبان قهر‌كرده سينما نخواهد بود.
