گام چهارم محكم برداشته شد. شايد چون اصولي برنامه‌ريزي شده بود. با روندي رو به رشد و مطابق با فوتبال روز دنيا. گامي كه غرق در خيال سه جام قبلي نبود و مطمئن برداشته شد. با برنامه‌اي كه هدف آن مشخص بود كه به نتيجه رسيد.
نه اينكه بخواهيم موفقيت‌ها يا صعودهاي قبلي را كم ارزش جلوه داده يا زير سؤال ببريم. صعودهايي كه هر كدام به زمان خود بهترين بودند اما براي زمان خود. نه امروز كه فوتبال با شتابي بالا، روندي رو به رشد را در پيش گرفته و هر روز پيشرفته‌تر از روز قبل گام برمي‌دارد و عقب ماندن از اين پيشرفت معنايي جز درجا زدن ندارد.
فوتبال ملي اين روزها به يك منطق برنده نياز دارد. منطقي كه ديگر وقت آن رسيده كه حد و مرزش از احساسات جدا شود تا جواب بدهد. منطقي كه در گام چهارم با تمام چالش‌هايش وجود داشت كه توانست گامي مطمئن و محكم باشد و نتيجه‌اي قابل قبول داشته باشد. حالا شايد بتوانيم با ديد بازتري به نيمكت تيم ملي بنگريم. نيمكتي كه اكنون به خوبي مي‌دانيم هر كسي نمي‌تواند سكان هدايت آن را به دست بگيرد و كسي بايد بر آن بنشيند كه فاكتور‌هاي لازم را براي اين سكانداري داشته باشد.
سكاندار تيم ملي ديگر نمي‌تواند يك فرد بي‌تجربه در مجامع بين‌المللي يا شكست‌خورده در اين مقطع باشد. همچنين نمي‌تواند يك جوان بي‌تجربه باشد كه براي آزمون و خطا مي‌آيد. تيم ملي بعد از سال‌ها، دست به زانو گذاشته و با نگاهي منطقي، كمر راست كرده براي آنكه بار ديگر خودي نشان دهد و اين بار كاملاً جدي و به روز. پس نمي‌توان آن را به دست هر مربي‌اي صرف داشتن مدرك مربيگري سپرد. چراكه نيمكت تيم ملي، يعني همه فوتبال يك كشور. يعني نه يك تيم باشگاهي، كه همه تيم‌هاي باشگاهي، يعني همه آمال و آرزوهاي يك كشور. يعني غرور، افتخار، عزت و آبروي يك كشور. آبرويي كه نمي‌توان آن را به واسطه مشخص بودن مرز احساس و منطق و با نگاه‌هاي مغرضانه در معرض خطر قرارش داد. كاري كه امروز، برخي جريان‌ها، با برخي اهداف غيرمنطقي دنبالش مي‌كنند.
بعد از يك موفقيتي كه البته تازه ابتداي يك راه سخت و دشوار است، حالا بار ديگر بحث قديمي مربي داخلي و خارجي به ميان آمده است. بحثي كه بي‌شك دامن زدن به آن و پر و بال دادن به آن معنايي جز درجا زدن ندارد. استفاده از مربي داخلي روي نيمكت تيمي كه ثابت شده تجربه بين‌المللي و دانش روز فوتبال است كه مي‌تواند آن را به سرمنزل مقصود برساند، بي‌شك اشتباه محض است. استفاده از مربياني كه تمام توانايي‌شان موفقيت در ليگ داخلي است آن هم هر از چندگاهي نه به صورت مداوم و در عرصه‌هاي بين‌المللي هيچ حرفي براي گفتن ندارند. مربياني كه هنوز راه زيادي دارند براي آنكه بتوانند گزينه‌اي مناسب و مطمئن براي نيمكت تيم ملي باشند. چراكه اثبات توانايي‌هايشان در فوتبال داخلي هم با اما و اگر همراه است و ثبات لازم را ندارد. مربياني كه سال‌هاست نهايت موفقيتشان در آسيا حذف از مرحله گروهي يا نهايتاً مرحله بعدي آن است و اين تازه نهايت تجربه بين‌المللي است كه دارند. تجربه‌اي البته در پي هر حذف، تأثيري در نتيجه و عملكرد آنها ندارد!
اين درحاليست كه نيمكت تيم ملي نيمكت يك تيم باشگاهي نيست كه در پي‌حذف و ناكامي آن تنها چند ميليون نفر ناراحت شوند. نيمكت تيم ملي فوتبال يعني همه فوتبال يك كشور كه در پي هر ناكامي، غرور ملي را جريحه‌دار مي‌كند و در صورت هر موفقيت، باز هم غرور ملي را به رخ مي‌كشد. نيمكت تيم ملي به يك تفكر به روز و منطقي نياز دارد. به يك برنامه حساب شده و قابل اتكا. فاكتوري كه در اين مقطع زماني و با نتايجي كه هر فصل از ليگ شاهد آن هستيم، هيچ يك از مربيان داخلي را شامل نمي‌شود. مربياني كه البته مي‌توانند روي نيمكت تيم ملي بنشينند، اما نه به عنوان سرمربي، كه به عنوان يك مربي، مثل فركي كه در كنار مربياني بزرگ در تيم ملي كار كرد و نتيجه‌اش را در فولاد ليگ سيزدهم و پيش از آن نفت تهران ديديم. اما حتي اين مربي موفق هم فاكتور لازم براي هدايت تيم ملي را ندارد و بايد سكان تيم ملي را به فردي باتجربه داد كه در عرصه‌هاي بين‌المللي حرفي براي گفتن داشته باشد نه آنكه تنها چند قهرماني داخلي نقطه‌هاي روشن كارنامه كاري‌اش باشند و شكست‌هاي پر تعداد بين‌المللي نقطه‌هاي تيره همين كارنامه.
فاكتور لازم براي به دست گرفتن سكان تيم ملي، بيش از هر چيز داشتن تجربه بالا در سطوح بين‌المللي است. تجربه‌اي كه نتيجه مثبت آن قابل لمس باشد و داشتن برنامه‌اي اصولي و منطقي نه حرف‌هاي احساسي كه بيشتر آن احساسي و غرض‌ورزانه است! نيمكت تيم ملي همه فوتبال يك كشور است. پس بدون شك بايد بهترين انتخاب براي آن انجام شود. منطقي‌ترين انتخاب نه احساسي‌ترين انتخاب!
