ماه منير مهري 77 ساله مادر 5 فرزند بوده است كه چهارمين آنها « محمدعيسي سروري » در جنگ تحميلي به شهادت رسيده و اكنون 3پسر و يك دختر دارد كه همگي ازدواج كرده اند . ماه منير تنها زندگي مي كند و تقريبا هر روز از طريق تلفن از حال فرزندانش با خبر مي شود .
ماه منير در حال درست كردن بالش هاي كوچك براي نوه هايش . او هيچ زماني بيكار نيست و با وجود كهولت سن بسيار فعال است .
ماه منير و نوه دختري اش درحال تماشاي وسايل و يادگاريهاي به جا مانده از محمد عيسي .
آخرين دستنوشته محمد عيسي چند روز قبل از شهادت كه ناتمام مانده است . محمدعيسي خاطرات خود در جبهه و افكار و عقايد خود را در اين سالنامه به شكل مرتب يادداشت كرده است .
ماه منير به لقمه حلال اعتقاد زيادي دارد و از كوچكترين چيزي در اين زمينه نمي گذرد . او هرسال فرد مورد اعتماد و مؤمني را به خانه مي آورد تا تمام وسايل و دارايي اش را بررسي و مقدار خمس آن را مشخص كند . مقداري از برنج سال گذشته در خانه اش باقي مانده بود كه يك پنجم آن را در نايلوني ريخته و براي سيدي كه خمسش را به او مي دهد مي برد .
ماه منير به همراه دخترش در حال تماشاي سخنراني دكتر روحاني (رئيس جمهور ايران) در سازمان ملل ، با نگراني مي پرسد :واقعا قراره با آمريكا آشتي كنيم ؟! آمريكا كه هيچوقت راست نمي گويد ...
ماه منير هميشه اخبار ايران و جهان را پيگيري مي كند و براي مسائل تحليل و نظر دارد .
ماه منير به همراه فرزندانش بر سر ديگ پخت نذري . او مي گويد : خداوند به من 5 فرزند عنايت كرد و محمدعيسي خمس آنها بود كه از من پس گرفت .
ماه منير هرسال شب تاسوعا آش نذري مي پزد و آن را ميان همسايگان و افرادي كه روز عاشورا براي خواندن زيارت عاشورا به مسجد مي روند تقسيم مي كند .
ماه منير درحال صحبت با همرزم پسرش و يادآوري خاطرات . همرزم پسرش دفتر يادداشتهاي روزانه محمدعيسي را در دست دارد و ورق مي زند . دفتري كه در آن عهدنامه خودش با محمدعيسي براي شفاعت پس از شهادت و عقد اخوت بين آن دو در زمان جنگ نوشته شده است .
محمد فرزند دوم ماه منير دست مادر را كه خسته از كار پخت نذري در گوشه اي استراحت مي كند مي بوسد .
« دختر علي حسيني » 75 ساله ، مادر 4 پسر بوده است كه اولين آنها « بهروز عبدي زاده » در جنگ تحميلي به شهادت رسيده است و اكنون 3 پسر دارد كه همگي ازدواج كرده اند .
دختر مي گويد : قبل از بهروز 4 بچه به دنيا آوردم كه هيچ كدام زنده نماندند . فرزند اولم دختر بود كه وقتي مرد دچار ناراحتي اعصاب شدم و تاچندوقت تحت درمان بودم . اما بهروز را چون براي رضاي خدا دادم ،خود خدا صبر و تحملش را هم داد .
بهروز با وجود سن كم ،پس از فوت پدر يكسال نماز و روزه قضا برايش به جا آورد .
دختر بيشتر ساعات شبانه روزش را پاي تلويزيون مي گذراند و مخاطب سريالهاي خانوادگي و جنگي است .
دختر با گذر از 75 سالگي از دردپا و روماتيسم و چربي رنج مي برد و روزانه بيش از 7 نوع قرص و دارو مصرف مي كند .
دوچرخه بازمانده از بهروز كه دختر از زمان شهادت وي آن را در طبقه بالاي منزل نگهداري كرده است . دختر مي گويد : بهروز 4 نوبت به جبهه رفته بود ، براي بار پنجم كه عازم شد مخالفت كردم . بهروز سوار بر دوچرخه اش به شاه عبدالعظيم (ع)رفت و در راه تصادف كرد و با دوچرخه بدون زين و شكسته به خانه برگشت . گفت : در جبهه شهيدشم بهتره يا با يه تصادف بميرم ؟
دختر رضايت مي دهد و بهروز به سفر بي بازگشتش مي رود .
دختر درحال تماشاي سريال كره اي جومونگ . دختر در شبانه روز سه بار اين سريال را تماشا مي كند . دلاوريها و جنگهاي جومونگ دختر را به ياد پسر شهيدش مي اندازد و گاهي با اين همذات پنداري گريه مي كند .
عكس بهروز كه دختر آن را به طلاساز داده تا برايش از روي آن پلاك طلا بسازد . بعدها دختر پلاك را براي بازسازي عتبات عاليات هديه كرده است .
سفره ساده دختر كه كنار رختخوابش پهن كرده است و غذايي كه معمولا به تنهايي مي خورد .
دختر گاهي بخاطر درد پا و سختي پايين رفتن از پله ها نمازش را در خانه مي خواند . او با لهجه شيرين تركي حرف مي زند و گاهي ميان حرفهايش كلمات تركي را با فارسي مخلوط مي كند .
مي گويد : همه دروغ و خدا راست ! يكي هست كه روز را شب مي كند و شب را روز . همان هم مي بخشد و مي گيرد ...
دختر مايحتاج روزانه خود را از مغازه هاي محل خريداري مي كند و نان تازه هميشه در خانه اش پيدا مي شود .
دختر ،بنيامين نوه كوچك خود را در آغوش گرفته و مي بوسد . بنيامين و نازنين زهرا فرزندان پسر كوچك دختر هستند كه در طبقه دوم خانه دختر ساكنند .
دختر گاهي دو عروس و نوه هايش كه در طبقات پايين منزلش ساكن هستند را براي ناهار به منزلش دعوت مي كند . دختر زماني كه همسرش درگير جنگ بوده براي ساخت اين خانه زحمت زيادي كشيده است .
دختر براي كسي كه زنگ در را فشرده كليد مي اندازد . نوه ها آيفون مادربزرگ را خراب كرده اند .
ماه منير ، مهمان خانه دختر است . او و دختر بيشتر از 30 سال است كه هم محلي هستند و فرزندانشان در جبهه باهم بوده اند و پس از شهادت آنها دوستي و صميميت بيشتري پيدا كرده اند و پس از مدتي با هم صيغه خواهري خوانده اند و اكنون بيشتر اتفاقات زندگيشان باهم است . سفرهاي زيارتي ، مجالس دعا و حتي تفريح ...
دختر و ماه منير درحال تماشاي تلويزيون . عكس بالاي سرشان تصوير همسر و بهروز فرزند شهيد دختر است . همسر او از نيروهاي كميته انقلاب بوده كه در يكي از مأموريتهايش ، پس از ديدن پيكر زنده به گور شده چند تن از پاسداران توسط نيروهاي منافقين ،سكته كرده و فوت مي كند .
دختر در حال خروج از منزل براي ديدن دوست و خواهرش ماه منير .
ماه منير كتاب دعا در دست آماده است تا به همراه دختر به جلسه دعاي هفتگي در محله خود برود .
ماه منير و دختر به جلسه ختم انعام در منزل يكي ديگر از شهداي محل مي روند .
جلسات هفتگي دعا و قرآن كه معمولا در خانه خانواده هاي شهيد محله برگزار مي شود و مختص خانمها است .
تصوير 72 شهيد محله منصوريه در جنوب تهران .
ماه منير و دختر در گذر از كوچه هاي محل جلوي عكس فرزندان شهيد خود مي ايستند و عكسها را تماشا مي كنند .
خانمهاي محل هر3شنبه براي خواندن نماز امام زمان (عج) و دعا دور هم جمع مي شوند و از حال هم باخبر مي شوند . در اين جمع ها گاهي غير از دعا ، اقدامات گروهي در جهت حل مشكلات هم محلي ها مي شود . اقداماتي مانند جمع آوري پول براي خريد جهيزيه دختران ، پيدا كردن خانه براي مستأجرين و ...
دختر و ماه منير بيش از 30 سال است كه ساكن محله منصوريه هستند و بيشتر قديمي هاي محل آنها را مي شناسند و در كوچه و خيابان جوياي احوالشان هستند .
نازنين زهرا نوه دختر به عكس عموي شهيد خود نگاه مي كند . او از بودن كنار مادربزرگ لذت مي برد و با گريه و اصرار مادرش را راضي مي كند كه همراه دختر به گلزار شهدا برود .
از مرداد ماه سال 1367 كه جنگ تحميلي بين ايران و عراق تمام شد تا به امروز 25 سال مي گذرد و در طي اين سالها تعداد زيادي از پدر و مادران شهدا فوت شده اند . امروز ديگر اتوبوس خانواده هاي شهدا به مقصد بهشت زهرا (س) مانند سابق پر نمي شود و ماه منير و دختر كه تمام اين سالها هرهفته چشم انتظار ديدار با فرزندانشان هستند نگرانند كه سرويس بنياد شهيد مثل بعضي محله هاي ديگر قطع شود و ديگر به دنبالشان نيايد .
ويترين و قاب عكس شهيد محمدعيسي سروري . در بيشتر مزار شهدا استفاده از ويترين و قاب بالاي سر قبرها متداول است كه در آنها عكس شهيد و يادگاريهاي مورد علاقه آنها گذاشته مي شود . مادران شهدا با عشق و علاقه اي وصف ناپذير اين ويترين ها را آرايش مي دهند ؛ گويا كه اتاق شهيد در زمان حياتش را بيارايند .
ماه منير با عكس فرزندش صحبت مي كند ، گويي كه او در كنارش ايستاده و زنده است .
ماه منير براي فرزندش فاتحه مي خواند . ساعتي كه بر دست دارد ساعت محمدعيسي است كه هميشه و همه جا حتي در منزل به مچ خود بسته است و فقط در مواقع خاص مانند وضو گرفتن آن را از دست خود باز مي كند . گاهي كه ساعت را براي لحظه اي جا مي گذارد تا سرحد سكته كردن مي ترسد ، انگار كه فرزندش را دوباره از دست داده باشد .
دختر ، نازنين زهرا و ماه منير بر سر مزار بهروز
دختر وارد مسجد محل مي شود . مسجدي كه محل پرورش و اعزام بسياري از نيروهاي مردمي و بسيجي به جنگ بوده است .
ماه منير و دختر بيشتر نمازهاي يوميه خود را در مسجد محل مي خوانند . جاي ثابتشان در صف اول است . مسجد محل در حال بازسازي است اما همچنان پذيراي نمازگزاران است .
پسر بزرگ ماه منير براي كمك در خانه تكاني عيد به خانه مادر آمده است . ماه منير درحال نصب گيره هاي پرده است .
ماه منير در لحظه تحويل سال 1393 كنار سفره هفت سيني كه با وسواس چيده است در حال دعاست . فرزندان و نوه ها درگير كارهاي خود بوده و نتوانسته اند سال را در كنار مادر تحويل كنند .
ماه منير لحظاتي پس از تحويل سال نو به ديدار دوست و خواهرش رفته است .
ماه منير در كنار دختر و فرزندانش لحظاتي پس از آغاز سال نو .
دختر و ماه منير در مدرسه اي كه محمدعيسي در آن درس خوانده و به ياد شهداي مدرسه يادبودي در آن برپا شده است .
ماه منير و دختر در جمع دانش آموزان دبيرستان شهداي مظلوم ( مدرسه اي كه محمدعيسي در آن درس خوانده و بهروز قرار بوده به زودي به آن برود اما قبل از ثبت نام به شهادت مي رسد ) هردو شهيد از حياط همين مدرسه به جبهه اعزام شده اند .
وقتی میرم مزار شهدا نمیدونم برای کدومشون اشک بریزم. 
