کد خبر: 629676
تاریخ انتشار: ۲۴ دی ۱۳۹۲ - ۱۳:۵۸
نزدیک غروب بود که با ایفا، ما را بردند به خط سوم. ایفا ها وقتی در دست انداز می افتادند، داد همه به آسمان بلند می شد. جالب اینجا بود که در میان بچه ها فقط یک اسیر سالم بود و عراقی ها این اسیر را نشانده بودند کنار نگهبان و انگار به او مأموریت داده بودند که هر وقت ماشین در دست انداز می افتد، یک سیلی سنگینی بزند توی گوش آن اسیر. خلاصه آن طفلک آنقدر سیلی خورد که وقتی به مقصد رسیدیم، صورتش کبود شد!

سایت جامع آزادگان: در والفجر یک، پس از مجروح شدن، فصل تازه ای در کتاب زندگی ام باز شد و آن فصل، فصل اسارت بود. قبل از شرکت در این عملیات، در حمله های بیت المقدس و محرم نیز شرکت کرده بودم و از عملیات محرم، نیش یک ترکش و از بیت المقدس، شجاعت آن افسری را در سبد خاطره دارم که یک تنه به جنگ چهار تانک عراقی رفت و با سه گلوله آرپی جی توانست برجک سه تانک را به هوا بفرستد.

فصل اسارت

من و دوستم در کانال بودیم. به اندازه ی یک متر، از هم فاصله داشتیم. از دور که ما را دیدند، به طرف مان تیر اندازی کردند. تیرها، از بین من و دوستم رد می شدند. جلو آمدند و ما را بیرون کشیدند. ما شهادتین را گفته بودیم؛ اما خدا سرنوشت دیگری را برایمان نوشته بود.

خیلی تشنه بودم، دوستم هم همچنین. ورد زبان مان شد بود آب، آب؛ ولی زبان مان را نمی فهمیدند تا اینکه به فکرم رسید که بگویم «عطش» این کلمه نجاتم داد. یکی از سرباز ها جلو آمد و با اشاره منظورش را رساند که آب برایمان ضرر دارد. رفت و یک لیوان چای آورد. گوجه و همبرگر نیز ضمینه اش کرد ؛ ولی ما نخوردیم. خودداری ما را که دید، رفت به طرف کوله ی شهدا و بچه های رزمنده. از آنها هر چه خوراکی بود، بیرون آورد و گذلشت جلویمان و گفت:

ـ من نفوسکم کلوا! (اینها از اموال خودتان است، بخورید.)

بعد اشاره کرد به جیب هایمان. شاید منظورش این بود که هر چه دارد و ندارد، بیرون بریزیم و من به این نتیجه رسیدم که این همه مهربانی بی علت نبوده است؛ اما وقتی از جیبم عکس حضرت امام و آقای خامنه ای و آقای رفسنجانی را بیرون آوردم و نشانش دادم، آنها را گرفت و بدون هیچ عکس العملی برگرداند.

در جیب دوستم، قرآن کوچکی بود. به او اشاره کرد که اگر می توانی، بخوان. او هم سوره ی یاسین را خواند همانجا من به یاد آن ضرب المثل قدیمی یاسین به گوش خر خواندن افتادم و به دوستم گفتم یاسین به گوش خر می خوانی؛ که خندید و خواندن قرآن را با «صدق الله العلی العظیم» تمام کرد. سرباز که تا اینجا ساکت بود، در آمد که:

العظیم- لا، صدق الله و ما فهمیدیم که با یک سنّی طرف هستیم. او ساعتم را دید. می خواست ساعتش را با ساعتم عوض کند. من راضی نشدم و او نیز اصراری نکرد.

آفتاب که وسط آسمان ایستاد آنها به سنگرهایشان رفتند و ما خسته و کوفته، زیر آن باران گرما نشستیم؛ به انتظار تقدیر. هر چند که هوا داغ بود و آفتاب سخاوتمندانه ذره های سوزانش را به سر و کولمان می ریخت، اما من نمی توانستم به برخورد این چند سرباز و افسر عراقی فکر نکنم. به خودم می گفتم یا آنچه را که دیده ام، خوابی بیش نبوده، یا روز های آینده، آنچه را که انتظار دارم، خواهم دید.

شاید یک ساعت هم نگذشت که آمدند و ما را منتقل کردند به خط دوم. در فاصله ی رفتن آنها به سنگرهایشان و تنها ماندن ما در زیر آفتاب، هر چه اسناد و مدارک داشتیم، زیر خاک چال کردیم و حالا با خیالی راحت تر، به سوی سرنوشتی که قرار بود برایمان نوشته شود، می رفتیم.

در خط دوم، ۴۰ نفری می شدند که دست بسته، یک جا جمع شده بودند. فقط از گردان ما، حدود ۱۵ نفر در آن جمع بودند. با این حساب، نه غریبه بودند و نه آشنا و اگر بهتر بخواهم بنویسم، همه آشنا.

به عنوان ناهار، یک استانبولی پر از برنج آوردند که همه حلقه زدند دورش و با دست های خونی و آغشته به خاک، هرکس پنجه ای می انداخت تا جان از رمق در آمده ی خود را به نوایی برساند. در همان حین که بچه ها کپه شده بودند دور استانبولی، آمبولانسی از راه رسید. افسری از آن پیاده شد و تا چشمش به من و پای تیر خورده و باند های سرخ افتاد، آمد به طرفم. کمکم کرد، باند های قبلی را باز و باند جدیدی را روی پایم بست. من نیز جعبه ای را که در همان نزدیکی بود، شکستم و چوب هایش را در دو طرف پایم گذاشتم تا پس از باند پیچی  حرکت نکند و بیش تر از آنچه که هست، آش و لاش نشود. باز هم برایم عجیب بود که آن افسر، مثل یک پدر دل سوز به من کمک می کرد. دیگر باورم شده بود که علی آباد انقدر هم که می گویند، بد نیست! ولی همین که چشمم افتاد به دوربین فیلمبرداری، همه چیز را خواندم. همین دوربین، از دیگران هم فیلم گرفت. فیلمبردار سعی داشت تصویری از رنج و عذاب و سختی رزمندگان اسلام را نشان بدهد بچه ها دستش را خواندند و همین که دوربین روی آنها زوم می شد، همگی می زدند زیر خنده و فیلم بردار مجبور بود سر دوربین را برگرداند به طرف بیابان، یا محل های انفجار خمپاره. این کار چند بار تکرار شد و بالاخره آن فیلمبردار نتوانست از کیسه ماستی ببرد.

index

نزدیک غروب بود که با ایفا، ما را بردند به خط سوم. ایفا ها وقتی در دست انداز می افتادند، داد همه به آسمان بلند می شد. جالب اینجا بود که در میان بچه ها فقط یک اسیر سالم بود و عراقی ها این اسیر را نشانده بودند کنار نگهبان و انگار به او مأموریت داده بودند که هر وقت ماشین در دست انداز می افتد، یک سیلی سنگینی بزند توی گوش آن اسیر. خلاصه آن طفلک آنقدر سیلی خورد که وقتی به مقصد رسیدیم، صورتش کبود شد! از همان جا بود که معنی کبودی و رنگ نیلی را فهمیدم و دیدم. ایفاها که ایستادند، اسرایی از قبل در آن مکان بودند .چند نفر از آنها آمدند و به بچه های مجروح کمک کردند تا از ایفاها پایین بیایند.

من ته ایفا بودم و طبعاً بعد از همه باید پیاده می شدم. برای اینکه بچه ها به زحمت نیفتند، خزیده خزیده، خودم را به لب باربند رساندم که دیدم یک سرباز عراقی که خیلی هم شسته و رفته و اتو کشیده بود، آمد جلو. باز فکر کردم که حتماً میخواهد خجالتم بدهد و کمکی و از این حرف ها؛ اما همین که با تندی، پنجه اش را انداخت در یقه ام و زوری زد، شصتم خبردار شد که می خواهد مثل گونی آرد، از همان بالا، نقش زمینم کند. من هم نامردی نکردم و خودم را شل کردم که مثل آوار ولو شدم رویش و تمام سر و صورت و لباس های  شق و رق شده اش شد خاکی و خونی و کثیف. چند افسر که از دورتر به صحنه نگاه می کردند و از شما چه پنهان آماده شده بودند تا به من بعد از پرتاب شدنم بخندند، قاه قاه به این سرباز بخت برگشته دست و پا چلفتی خندیدند؛ آن هم چه خندیدنی!

بعد از آنکه همه در یک صف قرار گرفتیم، یک افسر با کیسه ای پلاستیکی آمد و ساعت ها را جمع کرد و بعد رفتیم به طرف بیمارستان العماره.

راوی: آزاده ابراهیم ایجادی

نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار