خبرگزاری ایرنا: خانه های مجردی هر روز بیشتر می شود و تعداد زیادی از جوانان سکونت در این خانه ها را به زندگی در کنار خانواده ترجیح می دهند یا ناگزیر به انتخاب آن هستند.
پدیده خانه های مجردی در فرهنگ مردم، چندان پذیرفته شده نیست و حتی برخی صاحبخانه ها، منازل خود را به افراد مجرد نمی دهند.
البته نمی توان انکار کرد که برخی از خانه های مجردی به عنوان محل وقوع خلاف، مورد استفاده عده ای سود جو قرار می گیرد، تا آنجا که نیروی انتظامی چند سال پیش نسبت به افزایش خانه های مجردی در جامعه واکنش نشان داد تا نسبت به جمع آوری آنها اقدام کند.
اما در برابر این اقلیت سود جو، تعداد زیادی از دانشجویان، زنان مطلقه و مهاجران و حتی برخی از افراد به دلیل حمایت نشدن از سوی خانواده و مشکلات اقتصادی و ناسازگاری فرهنگی با خانواده در خانه های مجردی زندگی می کنند.
هر چند که در تعریف خانه های مجردی برخی از جامعه شناسان این تعریف را ارایه داده اند که فقط به افرادی که به طور دایم (نه مانند دانشجویان برای سال های مشخصی) در خانه های مستقل زندگی کنند، خانه مجردی اطلاق می شود و حتی داشتن خانه برای مقاصد تعیش (خوشگذرانی) و خلاف در مفهوم خانه مجردی نمی گنجد.
استقلال، تغییر شیوه های زیست، تغییر نظام ارزش ها، مهاجرت، ازدواج نکردن، طلاق و دلایل اقتصادی و عاطفی از جمله دلایل افزایش پدیده خانه های مجردی در جامعه عنوان می شود.
*زندگی در خانه های مجردی، نوعی شیوه زندگی است
روانشناس و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران در باره پدیده خانه های مجردی می گوید: زندگی در خانه های مجردی نوعی شیوه زندگی است که در آن تعدادی از افراد به دلیل بالا رفتن سن ازدواج، تحصیل و کار (مهاجرت از شهرستان) یا برای کسب آزادی های بیشتر در خانه های مجردی سکونت می کنند.
دکتر ˈعلی اصغر اصغرنژادˈ می افزاید: این یک واقعیت اجتماعی است که خانواده های گسترده تبدیل به خانواده های هسته ای می شوند.
وی ادامه می دهد: زندگی به تنهایی مشکلات خاص خود را دارد؛ نداشتن رابطه عمیق عاطفی منجر به بروز احساس خلق منفی و افسردگی می شود.
اصغرنژاد یادآور شد باید اثرات منفی و مثبت پدیده خانه های مجردی با توجه به شرایط فرهنگی و اعتقادی کشور و با کارهای تحقیقاتی آشکار شود.
*حق نداریم بگوییم خانه های مجردی خوب یا بد هستند
رییس اداره سلامت اجتماعی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با بیان این که پدیده خانه های مجردی، ضرورت زندگی نوین امروزی است، می گوید: نباید در باره خانه های مجردی ارزش گذاری کنیم. زیرا برخی افراد به دلایل تحصیل و کار و علل دیگر ناگزیر به زندگی در خانه های مجردی می شوند.
دکتر ˈسهیلا امیدنیاˈ می افزاید: اغلب خانه های مجردی در کشور متعلق به افرادی است که برای کار و تحصیل به شهر دیگر مهاجرت کرده اند و افراد کمتر از 30 سالی که در شهر خودشان خانه مجردی دارند، هنوز در جامعه نداریم.
وی خاطرنشان می کند: بنابراین نباید نگاه مثبت یا منفی به خانه های مجردی داشته باشیم و مهم ترین مساله در این میان آموزش به افرادی است که می خواهند در خانه مجردی زندگی کنند.
رییس اداره سلامت اجتماعی وزارت بهداشت، ادامه می دهد: این آموزش ها باید به صورت مدون وارد مدارس شده تا افراد با مهارت های اجتماعی و زندگی آشنا شوند.
امیدنیا تاکید می کند پدیده خانه های مجردی، ضرورت زندگی مدرن است و نباید به صورت پیش داورانه به آن به عنوان یک آسیب نگاه کنیم؛ بلکه پدیده خانه های مجردی، نوعی سبک زندگی در نتیجه اقتضائات محیطی و زمانی است.
وی تصریح می کند حتی می توان به خانه های مجردی به عنوان یک پدیده مثبت در جهت رشد شخصی و اجتماعی فرد نگاه کرد؛ اما اکنون برخی افراد آن را یک انگ و مصداق لاابالی گری تلقی می کنند. در صورتی که این پدیده در همه کشورهای صنعتی وجود داشته و کشور ما نیز به سمت صنعتی شدن در حال پیش رفتن است.
رییس اداره سلامت اجتماعی وزارت بهداشت، می گوید: متاسفانه هنوز آموزش مهارت های زندگی در نظام آموزش و پرورش ما نهادینه نشده است. در حالی که کودکان حتما باید این آموزش ها را فرا گیرند تا از نظر آگاهی های اجتماعی و مهارت های فردی بتوانند در جامعه، زندگی سالمی داشته باشند.
امیدنیا تصریح می کند ذهن کودکان در مدرسه نباید فقط انباشته از معلومات درسی باشد، بلکه باید یاد بگیرند که چگونه با دیگران ارتباط برقرار کرده و چگونه در جامعه زندگی کنند.
وی می گوید: برای آموزش مهارت های زندگی علاوه بر آموزش و پرورش، رسانه ها نیز باید مشارکت داشته باشند.
رییس اداره سلامت اجتماعی وزارت بهداشت یادآور می شود این وزارتخانه 15 سال است که برنامه مهارت های زندگی و فرزندپروری را در مراکز بهداشتی و فرهنگی (مانند فرهنگسراها) در کشور ارائه می دهد.
امیدنیا تصریح می کند اما متاسفانه انتظار ما از تدوین و ارایه این آموزش ها، شرایط فعلی نبود و می خواستیم این برنامه های مدون، جزو برنامه های درسی آموزش و پرورش قرار گیرد.
