برنامه نود به تازگي و طبق معمول بار ديگر پردهاي از پردههاي فوتبال ناپاك را در كشور به يك سو زد و همه مخاطبان را انگشت به دهان گذاشت. كاملاً آشكار بود آنچه از رشوه و رشوهخواري در اين برنامه آمد، نوك كوه يخي است كه بخش اصلي آن زير آب است. من در همين ستون بارها در باب رشوه خواري مطالبي نوشتهام. همه شما كه اين سطور را ميخوانيد، بيگمان تجربههاي تلخي از اين رويه شوم داريد. از اينكه گاه براي انجام سادهترين امور و كاري كه وظيفه طرف بوده حتي از شما تقاضاي رشوه شده است. رشوهدهي و رشوهخواري از بسياري جرمها كه هر روز صفحات حوادث رسانهها لبريز از آنهاست، فراواني بسيار بيشتري دارد و حيرتا كه سال تا سال حرف از مجرم يا مجرماني در خصوص آن نيست . همه ميدانند هست و اذعان دارند و خود هم با آن مواجه شدهاند و... در عين حال همه ترجيح ميدهند از كنار اين ناهنجاري هولناك و عواقب آن بگذرند. چرا؟
قبلاً هم نوشتم كه رشوه عدالت را ميسوزاند چنان كه آتش پنبه را. هر جا پاي رشوه و رشوهخواري به ميان ميآيد يعني قرار است از جنايت و جرمي چشمپوشي شود، كسي به جايي و چيزي برسد كه حق او نيست. در پروندههاي رشوهخواري معضل بزرگ آن است كه اغلب مجرمان كه راه و چاه را خوب بلدند، اجازه نميدهند ردپايي باقي بماند. براي رويارويي با اين طاعون اجتماعي به گمان اين قلم بايد در وهله نخست اراده كافي و پيگير از سوي مسئولان مربوطه وجود داشته باشد، بايد راهكارهاي قانوني روشني تعريف كرد تا اثبات جرم را آسانتر كند، به مردم در اين خصوص آموزش داده شود تا رشوهخواران كه دزداني غيررسمياند از ارتكاب اين رفتار زشت بيمناك باشند. جز آن، يكي از مؤثرترين راهها كه در موارد ديگر نيز امتحان خود را پس داده است، افزايش قابلملاحظه جزاي اين جنايت اجتماعي است.اگر رشوه دهنده و گيرنده بدانند در صورت گرفتار شدن چه عقوبت سنگيني منتظر آنهاست، بيگمان به سادگي مرتكب آن نميشوند.
چين امروز به تعبير كارشناسان جهان سياست «اژدهاي زرد»ي است كه پيشبيني ميشود در آيندهاي نه چنان دور حتي از امريكا در بازارهاي اقتصادي جهان پيشي گرفته و به قدرت نخست در دنيا تبديل شود. نيم قرن پيش از اين چين يكي از فقيرترين و عقب ماندهترين ممالك جهان بود. آنها با اتخاذ سياستهاي اقتصادي خاصي كه سر شرحش را ندارم، ناگهان دروازههاي سرزمينشان را بر خيل سرمايهداران دنيا گشودند. بديهي بود ناگهان پاي ارقام درشت و قراردادهاي نجومي كه به ميان بيايد، زمينههاي فساد مالي و رشوهخواري نيز بيشتر شود. اما پكن از همان ابتدا قوانين بسيار سختي در اين خصوص وضع كرد.رشوهخواران و دهندگان رشوه را حتي براي مبالغي پيش پا افتاده به مرگ محكوم كرد و در اين ميان به صغير و كبير هم رحم نكرد. چه بسيار مقامات ارشد دولتي، وزيران و حتي چهرههاي سرشناس حزب حاكم با جرمهاي مشابه اعدام شدند. چنان رشوه تقبيح شد كه برخي متهمان پيش از محاكمه خودكشي ميكردند. بايد هزينه اين جرم را براي فاسداني كه مرتكب آن ميشوند بالا برد اگر نه باز هم در بر همين پاشنه خواهد چرخيد و از فوتبال تا بانكداري و تا «مه آفريد خسروي»ها شاهد اين جنايات و تضييع حق ملت مظلوم خواهيم بود.