به گزارش سرویس مجازی تهران پرس، از
بس این روزها درباره بی عفتی و بی حجابی در شهر گفتیم، دهنمان کف کرد.
راستش را بخواهید یقین کردم که خودمان هم گوشمان بدهکار نیست! یک عادت شده،
سر تکان دادن و نچ نچ کردن و تاسف خوردن.
گردن مان درد گرفت. مثل بازی تنیس! هی باید توپ سرگردان در زمین دستگاه
های فرهنگی، دستگاههای اجرایی، دستگاه های امنیتی، دستگاه انتظامی، دستگاه
های نظارتی را ببینی و دیگر هیچ!
امروز بگوئیم بهتر از این است که فردا به ما بگویند:
مسئولین این وسط هیچ کاره اند؛ کاری از آن ها بر نمی آید. مقصر اصلی خود
مردمند. اگر تنها و تنها آن جماعتی که با دیدن این صحنه ها متاثر می شوند-
فرقی ندارد زن یا مرد- زبان باز می کردند و نه به خشونت بلکه با ظرافت و
البته شماتت به این مصادیق خاک بر سری در شهر تذکر می دادند، کسی جرات نمی
کرد با احساس و ایمان و امنیت روانی جامعه این طور بازی کند.
راستی یک سوال دارم: این ها چیزی برای محارمشان نگه داشته اند؟!
این تصاویر گوشه ای است از این شهر. همین به اصطلاح سومین حرم (رویش را ندارم عبارت را کامل بنویسم که اسم و مسما اینجا جور نیست!)
نمی شود اسم برد. اصلا چه فرقی دارد. اگر بگوئیم هتل فلان، نارحت می
شوند. باغ فلان، بهشان بر می خورد. رستوران بهمان، شاکی می شود. نمایشگاه
فصلی … مسئولش زنگ می زند که به ما چه! ما مسئول دین مردم نیستیم. اداره و
سازمان و شرکت بوق! می گویند فراگیر شده؛ مجوز دارند؛ قانونی اند؛ کاری نمی
توان کرد و …
فرقی نمی کند مال کدام گوشه این شهر است. فقط بگویم مال همین دیروز و پری روز است.
منبع: آچار کشی سیاست
