اولين انيميشن ايراني در شبكه نمايش خانگي

شكرستان روي بن تن را كم مي‌كند؟

هادي عسگري

تجربه ساخت انيميشن‌هاي ايراني به چند دهه پيش باز مي‌گردد. تقريباً بچه‌هاي دهه ۶۰ به ياد دارند كه چند نمونه ابتدايي از كار‌هاي انيميشني توليد داخل كشور را در برنامه‌هاي كودك تلويزيون ديده باشند؛ انيميشن‌هايي به شدت ضعيف با گرافيك مصيبت بار كه در مقابل كارتون‌هاي ژاپني و اروپايي كه به صورت سريالي از تلويزيون پخش مي‌شد، حرفي براي گفتن نداشتند. 

روند ساخت اين گونه انيميشن‌هاي اعصاب خرد كن تا همين الان هم ادامه دارد اما بعضي وقت‌ها مي‌شود از ميان تعداد زياد اين گونه كارتون‌هاي دم‌دستي و بي‌كيفيت به نمونه‌هاي فوق العاده‌اي رسيد كه بتوانند جريان انيميشن‌سازي در ايران را تغيير دهند. «شكرستان» دقيقاً چيزي بود كه سال‌هاي سال كمبود آن در تلويزيون حس مي‌شد؛ انيميشني كه با روايت استاد مرتضي احمدي، شيريني داستان‌هاي طنزش بيشتر نيز مي‌شود. 

داستان شهر خيالي شكرستان كه مي‌تواند در هر دوره تاريخي از چند قرن تا عصر معاصر وجود داشته باشد، مردمي كه در خانه‌هاي روستايي با رخت و لباس محلي زندگي مي‌كنند اما موبايل و اتومبيل دارند و از آن طرف با اسب و الاغ به مسافرت مي‌روند، هنوز شهرشان حاكم دارد و داروغه و براي اعلان عمومي جارچي دارند. حوزه هنري سازمان تبليغات اسلامي كه صاحب انيميشن شكرستان به شمار مي‌رود، در اقدامي حرفه‌اي پيش از اين عروسك‌هاي كاراكتر‌هاي مشهور اين سريال انيميشني را روانه بازار كرده است كه با وجود آنكه ساخت عروسك‌ها در چين به شدت در ذوق خريدار مي‌زند اما استقبال خوبي از آنها صورت گرفته است. 

هم اكنون نيز طرح توزيع نسخه‌هاي نمايش خانگي اين كارتون پرطرفدار در شبكه خانگي نمايش اتفاق جديدي است كه براي دوستداران شكرستان خبر خوبي به حساب مي‌آيد. شكرستان اولين مجموعه انيميشني داخلي است كه در شبكه خانگي توزيع مي‌شود و مي‌تواند رقيب جدي براي نمونه‌هاي خارجي چون «بن تن» باشد كه به رغم ايرادات بسيار محتوايي، طرفداران زيادي در ميان كودكان و نوجوانان پيدا كرده‌اند. شكرستان از محبوبيت خوبي در ميان بينندگان تلويزيون برخوردار است و همين امتياز مي‌تواند راه را براي موفقيت تجاري آن در بازار محصولات فرهنگي، هموار كند.